Κάποτε ένα φορτηγό πλοίο ξεκίνησε από την Ελλάδα με άνδρες της ταξιαρχίας ιππικού, με το αμπάρι του γεμάτο άλογα και με προορισμό τον πόλεμο στην απέναντι στεριά. Όμως το ταξίδι κράτησε πολλές μέρες, οι ζωοτροφές εξαντλήθηκαν και τα άλογα άρχισαν να πεινούν και να δυσανασχετούν. Όλο το πλοίο σειόταν σαν να 'χε ξεσπάσει τρικυμία, καθώς οι πολεμικοί ίπποι χτυπούσαν βίαια με τις οπλές τους τον πάτο του πλοίου, κανείς δεν μπορούσε να τα κάνει καλά. Τότε ο πλοίαρχος διέταξε τον σαλπιγκτή να παίξει τον σκοπό που σήμαινε ότι φτάνει η ώρα του ταΐσματος των αλόγων. Εύπιστα εκείνα, μόλις άκουσαν τη γνώριμη μελωδία, ηρέμησαν. Πολλές φορές ξεγελάστηκαν τα πεινασμένα ζωντανά, μέχρι που το τέχνασμα αποδείχτηκε περιττό. Αποθαρρυμένα και εξαντλημένα, τα άλογα δεν είχαν πια κουράγιο να διαμαρτυρηθούν, να ζητήσουν με αυτόν τον τρόπο τροφή. Τα πιο πολλά ξεψύχησαν, ενώ εκείνα τα λίγα που επέζησαν έφτασαν ετοιμοθάνατα στις ακτές της Μικράς Ασίας όπου τα τάισαν, τα πότισαν και ύστερα τα έστειλαν να πολεμήσουν στο Εσκί Σεχίρ.
Όμως η σιωπή, και η ακινησία των αλόγων μπορεί να είναι εξ ίσου ανησυχητική με την οργή τους…
και μακάρι να είναι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου