Για το καλό μας…

“Τους είπε ελάτε στην άκρη.

Του είπαν, φοβόμαστε

Τους είπε ελάτε στην άκρη.

Ήρθαν. Τους έδωσε μια σπρωξιά….

Κι αυτοί είδαν ότι μπορούσαν να πετάξουν”

(Guillaume Apollinaire)

Μας είπαν «να είστε ηθικοί και έντιμοι».

Μας είπαν «να είστε πρώτοι στο σχολειό και στη ζωή».

Μας είπαν «να γίνετε καλύτεροι από εμάς».

Μας είπαν «μην ασχοληθείτε τώρα με προβλήματα, ούτε με τα κοινά. Είναι νωρίς ακόμα. Αφοσιωθείτε στο να προετοιμαστείτε για το λαμπρό μέλλον που σας ετοιμάζουμε. Αποκτήστε τα απαραίτητα εφόδια. Τα υπόλοιπα αφήστε τα σ’ εμάς».

Για το καλό μας!

Δίχως ποτέ να μας ρωτήσουν, έφτιαξαν έναν κόσμο, αποσπασματικό, ασυνεχή και ανακόλουθο, όπου η μοναδική βεβαιότητα είναι η αβεβαιότητα.

Δίχως ποτέ να μας ρωτήσουν, μας έσπρωξαν σε έναν κόσμο ρευστό, έναν κόσμο, που κάθε δραστηριότητα οδηγεί στην αποδέσμευση από σταθερές αξίες, σχέσεις, υποχρεώσεις και εμπιστοσύνη και καταστρέφει κάθε στοιχείο αυτοεκτίμησης. Έναν κόσμο, όπου η ανασφάλεια, η απόγνωση, ο ατομικισμός και η κοινωνική απομόνωση δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για σκέψη και λόγο φροντίδας προς τον ίδιο και το συνάνθρωπο.

Δίχως να μας προειδοποιήσουν, δίχως καν να μας πουν, «μην αμελήσετε, πάρτε μαζί σας νερό, το μέλλον σας έχει πολλή ξηρασία», μας άφησαν στη μέση της ερήμου.

Και μετά απ’ όλα αυτά,

δίχως αιδώ:

Μας είπαν «γενιά του καναπέ και του φραπέ»!

Μας είπαν «γενιά της πολιτικής αδιαφορίας»!

Μας είπαν «γενιά της φυγής και της αποχής»!

Μας είπαν «γενιά του χάους και του απόλυτου μηδενισμού».

OXI

Εμείς, η γενιά της «ελπίδας», η γενιά των 700 ευρώ, η μοναδική γενιά στην ιστορία που θα ζήσει χειρότερα απ’ την προηγούμενη, δεν είμαστε τίποτα απ’ όλα αυτά που μας επισυνάπτουν. Απευθυνόμενος στη γενιά μου, δηλώνω, πως γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο αποφάσισα να συμμετέχω στις δημοτικές εκλογές . Προτίμησα την ενεργό συμμετοχή απ’ την απόδραση και τη φυγή. Για να μπορώ πλέον να συναποφασίζω γι αυτά που πρόκειται να γίνουν για τον τόπο μου, αντί να θλίβομαι και να μεμψιμοιρώ. Για ν’ αναλάβω κι εγώ τις ευθύνες που μου αναλογούν, πιστός στην αρχή «όποιος αγωνίζεται μπορεί και να χάσει. Όποιος δεν αγωνίζεται έχει ήδη χάσει». Η παραίτηση και η αποχή είναι φυγή και συμφιλίωση με την ήττα. Μας αξίζει κάτι καλύτερο και αυτό εξαρτάται από εμάς, μόνο από εμάς τους ίδιους. Αν δεν μπορέσουμε να βοηθήσουμε εμείς οι ίδιοι τους εαυτούς μας, κανένας άλλος δεν έχει την υποχρέωση να το κάνει.

Ο συμμετέχων νέος