Η ελεγεία του πλάτανου

Βαριά αρρώστια πλάκωσε στα αγέρωχα πλατάνια

και τώρα κινδυνεύουνε τα έρμα απ’ την αφάνεια.

Μύκητας τρώει τη σάρκα τους, σαπίζει τα κορμιά τους,

ξεραίνονται τα φύλλα τους, νεκρώνουν τα κλαδιά τους.

Είναι η όψη τους φριχτή, αθώρητη η θωριά τους,

και μόνο η καύση είναι γι’ αυτά, τώρα η γιατρειά τους.

Μοναχικά, πανύψηλα, στολίδια των αιώνων,

στον ίσκιο τους ακούγαμε, τραγούδια των προγόνων.

Τώρα κουφάρια κείτονται, με τη σειρά κι αντάμα,

η φύση γύρω ορφάνεψε, θρήνος βουβός και κλάμα.

Του πονεμένου πλάτανου τον πόνο εγώ τον ξέρω

καθώς εκεί στον τόπο μου μιλούσε μ’ έναν γέρο

και του ’λεγε:  «την άρρωστη ζωή την υποφέρω,

μα δεν μπορώ να ανέχομαι παιχνίδια για συμφέρο...

Κάποιοι μας καπηλεύονται κι αυτό δεν είναι ψέμα,

στήνουνε μπίζνες , οικονομούν, από το όλο θέμα.

Ανάθεμα στο άδικο, ανάθεμα  στο ψέμα,

αλί! στον άμοιρο λαό, του πίνουνε το αίμα!!!»

Κι ο γέρος που τον άκουγε, περίλυπος στην άκρη

κι ατένιζε το βλέμμα του στης γης όλα τα μάκρη,

προσπάθησε, μα μάταια, να κρύψει κάποιο δάκρυ.

Ο συγχωριανός μας, Στέλιος Β. Μπιλιάλης στη ΓΕ.Π.Α.Δ. (Επιτελείο της Γενικής Περιφερειακής Διεύθυνσης) Θεσσαλίας.

 

Σύμφωνα με τις κρίσεις των Ταξιάρχων και των Αστυνομικών Διευθυντών της Ελληνικής Αστυνομίας, ο Αστυνομικός Διευθυντής Τρικάλων Στέλιος Μπιλιάλης, μετατίθεται από την Δ/νση Αστυνομίας Τρικάλων στη ΓΕ.Π.Α.Δ. (Επιτελείο της Γενικής Περιφερειακής Διεύθυνσης) Θεσσαλίας.

Ο Στέλιος Μπιλιάλης που κατάγεται από το Βαλτινό είναι μάχιμος αξιωματικός, από τους καλύτερους της ΕΛ.ΑΣ.

Του ευχόμαστε Συγχαρητήρια! Και καλή επιτυχία στο έργο του.

Τα δυο άλογα της ψυχής

 

Σύμφωνα με την περιγραφή του Πλάτωνα, η ψυχή παρουσιάζεται ως μία αθάνατη ουσία η οποία κινείται στο υπερουράνιο χώρο αποτελούμενη από δύο άλογα.

Το ένα έχει την μορφή του άσπρου αλόγου και το άλλο του μαύρου.

Το άσπρο άλογο συμβολίζει την πνευματικότητα, την φιλοτιμία, τη σύνεση και τη σεμνότητα.

Το μαύρο άλογο, που συμβολίζει το αισθησιακό στοιχείο και την εντέλεια της σάρκας, δημιουργεί τις επιθυμίες, τα πάθη, την ροπή προς την ύβρη και την αλαζονεία.

Προϋπόθεση της ψυχικής υγείας είναι η ισορροπία των δύο αλόγων. Η μεσότητα. Όσο υπακούν στον ηνίοχο τα δύο άλογα, η ψυχή βρίσκεται σε αρμονία και επιτυγχάνεται η δικαιοσύνη.

Θερμή υποδοχή στον πρώτο μαθητή Δημήτρη, από το Χάρκοβο της Ουκρανίας

 

Θερμή υποδοχή επιφύλαξαν στον μικρό μαθητή, Δημήτρη από το Χάρκοβο της Ουκρανίας, την Τρίτη 29 Μαρτίου 2022, στο Δημοτικό Σχολείο Βαλτινού Τρικάλων, όπου ο Δ/ντής της Δ.Π.Ε. Τρικάλων, κ. Χρήστος Τρικάλης, τον υποδέχθηκε καλωσορίζοντας και προσφέροντάς του την τσάντα με το απαραίτητο εκπαιδευτικό υλικό, για το ξεκίνημά του στην τάξη!

Σ' ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο παγκόσμιο περιβάλλον λόγω ανθρώπινων μετακινήσεων ο ρόλος του σχολείου διαφαίνεται καταλυτικός στην προσαρμογή κι ένταξη των μικρών προσφυγόπουλων στο καινούργιο σχολικό και κοινωνικό πλαίσιο!

Στη μετάφραση βοήθησε ο δάσκαλος Χρήστος Παλαύρας, που πέρυσι υπηρετούσε σε ελληνικό σχολείο στο Χάρκοβο και φέτος στη Μαριούπολη μέχρι λίγες ημέρες πριν από την έναρξη του πολέμου.

Η κοπή των άρρωστων πλατάνων στη θέση «Πλατάνια» στο Βαλτινό

 

Ξεκίνησε την Δευτέρα 21-3-2022 η κοπή και απομάκρυνση των άρρωστων  πλατάνων που έχουν προσβληθεί από τον μύκητα «μεταχρωματικού έλκους» στη θέση «Πλατάνια», παραπλεύρως του κοιμητηρίου Βαλτινού.

Ο μύκητας του «μεταχρωματικού έλκους» είναι μια καταστρεπτική ασθένεια του πλατάνου, προκαλώντας νέκρωση των δέντρων.

Το παθογόνο αυτό, αποτελεί μια τεράστια απειλή για τα πλατάνια της Ελλάδας και γι’ αυτόν το λόγο επιδιώκεται με κάθε τρόπο η άμεση αντιμετώπισή του.

Η κοπή γίνεται σύμφωνα με τις υποδείξεις του Δασαρχείου Τρικάλων, το οποίο προσδιόρισε τα δέντρα που έχουν προσβληθεί από τον επικίνδυνο μύκητα.

Η προκύπτουσα ξυλεία μεταφέρεται σε ειδικό αποτεφρωτήριο όπου γίνεται η καύση της, σύμφωνα με τις προβλεπόμενες διαδικασίες.

Για τον λόγο αυτόν, δεν τίθεται θέμα εκμετάλλευσης της ξυλείας από την κοινότητα Βαλτινού, καθώς η παραγόμενη ξυλεία από την υλοτομία των ασθενών δέντρων καταστρέφεται με καύση σε αποτεφρωτήριο.

Παράλληλα θα γίνει και η καύση της επιφάνειας του εναπομείναντος μέρος του κορμού και ο ψεκασμός με ζιζανιοκτόνο, ενώ σε δεύτερο χρόνο θα ακολουθήσει εκρίζωση και φύτευση νέων δέντρων, σύμφωνα με τις υποδείξεις που θα γίνουν από το Δασαρχείο.

Χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή στην όλη διαδικασία καθώς πολύ συχνά ο μύκητας μεταφέρεται από προσβεβλημένα σε υγιή δέντρα με τα εργαλεία υλοτομίας. Επίσης υπάρχει ο κίνδυνος από τα κομμένα κλαδιά των δένδρων, που επαφίενται στα σημεία της κοπής με άλλα μέρη να διατηρηθεί η ως άνω μόλυνση στις περιοχές κοπής.

Θυμάστε παλιότερα πως μαθαίναμε ποδήλατο;

 

Οι πιο πολλοί μάθαμε ποδήλατο έχοντας μια μοναδική βιωματική εμπειρία, αφού πρώτα, περάσαμε την κατάλληλη μεταβατική περίοδο γεμάτοι μώλωπες, από τα γδαρμένα γόνατα και τους κατατσακισμένους αγκώνες.

Το μέγεθος των ποδηλάτων ήταν μεγάλο για το σωματότυπο των παιδιών, για το λόγο αυτό, η προσπάθεια της εκμάθησης επιχειρούνταν από τα πλάγια, ανάμεσα από τον σκελετό του ποδηλάτου, με τα πόδια στα πεντάλ και τα χέρια στο τιμόνι.

Προσπαθώντας έτσι να μάθουμε ισορροπία με το ποδήλατο πέσαμε, χτυπήσαμε, γδαρθήκαμε στα γόνατα, κουραστήκαμε, θυμώσαμε, κλάψαμε, αλλά στο τέλος βρήκαμε τον τρόπο και τα καταφέραμε.

Στην αρχή κάποιος μεγαλύτερος ακολουθούσε από πίσω κρατώντας ελαφρώς τη σέλα και ήταν σε ετοιμότητα σε περίπτωση πτώσης. Σιγά-σιγά άφηνε ελεύθερο το ποδήλατο, για μικρά χρονικά διαστήματα και έτσι πειραματιζόμασταν και διορθώναμε την ισορροπία. Στη συνέχεια μας έδινε απλά ώθηση, έσπρωχνε δηλαδή, το ποδήλατο για την εκκίνηση και μας άφηνε να κάνουμε μερικές πεταλιές, ώστε να συνηθίσουμε μόνοι μας.

Με αυτή την εξάσκηση δεν αργούσε η στιγμή που αποκτούσαμε αυτοπεποίθηση και τα καταφέρναμε. Ξεκινούσαμε μόνοι μας, εξοικειωνόμασταν με την κίνηση, την ισορροπία, και αποκτούσαμε τον πλήρη έλεγχο και τον χειρισμό του ποδηλάτου.

Εκεί που δεν ξέραμε πού «πάνε τα τέσσερα», να που βρισκόμασταν όρθιοι και πανευτυχείς πάνω στο ποδήλατο κόβοντας βόλτες στις γειτονιές!

Το επόμενο βήμα ήταν οι ορθοπεταλιές.

Τα κοκόρια

 Περί κοκόρων, φίλοι μου, η ανάρτηση ετούτη,

η γνώση πέντε πετεινών θα μας χαρίσει πλούτη.

Ο κόκορας, ο πετεινός, ο αλέκτωρ, το κοκόρι

κι ο κόκοτας, που μας μιλούν, για το δικό τους stori.

 

Με το στητό παράστημα, το κόκκινο λειρί τους,

μας λεν την ιστορία τους, με την γνωστή φωνή τους.

Στίχοι, τραγούδια, ζωγραφιές στο ίδιο παραμύθι,

συλλέγονται, ανασύρονται, ξεφεύγουν απ’ τη λήθη.

 

Στίχοι τραγουδιών

Ο κόκορας ξυπνάει

Ο κόκορας ξυπνάει μα οι κότες όλες λείπουν
άδειο το κοτέτσι και τον πιάνει πανικός
βγαίνει έξω αλαφιασμένος τις κοτούλες του να ψάξει
«βρε που πήγαν, που γυρνάνε» συλλογίζεται ο φτωχός

Και τις βρίσκει αραγμένες στις ξαπλώστρες της πισίνας
με χυμούς και με φραπέδες και πολύχρωμα μαγιώ
άλλες με γυαλιά ηλίου κακαρίζουνε με χάρη
άλλες κάνουν μακροβούτια κι άλλες τρώνε παγωτό

Κικιρικου κικιρικου..
κοκοκοκοκοκοκο
κικιρικου κικιρικου..
κοκοκοκοκοκοκο.

Βρε κοτούλες μου τους λέει πάμε μέσα στο κοτέτσι
και υπόσχομαι να γίνω ο καλύτερος γαμπρός
θα σας φέρνω κάθε μέρα πίτουρα πολυτελείας
στις ποτίστρες θα `χω γάλα κι όλες θα σας αγαπώ

Μα οι κότες ξαναμμένες απ’ την ηλιοθεραπεία
του γυρίζουνε την πλάτη με γλυκά χασμουρητά
κι είναι τόσο ευτυχισμένες που δε θέλουν πια ν’ ακούσουν
για κοτέτσια, για ποτίστρες, για κοκόρια και αυγά

Στίχοι: του Γιώργου Χατζηπιερή

 

Είμαι κόκορας κεφάτος

-Είμαι κόκορας κεφάτος, ζωηρός και κοτσονάτος

κι έχω μπλέξει κάποια κότα, που τσιμπάει τα καρότα.

-Χτίζεις κόκορα παλάτια με τη σκέψη με τα μάτια,

αν κρατάνε τα φτερά σου, τότε κούνα την ουρά σου.

-Κουκουρίκου, το κοκόρι,

-κοκοκό, κάνει κι η κότα,

την τραβούσε με το ζόρι

και της άλλαζε τα φώτα.

-Έλα κότα μου να πάμε, μες στον κήπο μου να φάμε,

άσ’ τους άλλους τους κοκόρους κι από μένα τρώγε σπόρους.

-Είσαι κόκορας μουρντάρης και ζητάς να με τουμπάρεις,

σ’ έβλεπα κρυφά από τότες μέσα σε σαράντα κότες.

-Κότα μου θα με τρελάνεις, κακαρίσματα μου κάνεις

κι όπως πάμε θα πετάξω, στο κοτέτσι σου ν’ αράξω.

-Αν με θέλεις κόκορά μου, έλα πέστο στην κυρά μου

μη ζητάς αυγά να κάνω και στο δρόμο να τα χάνω.

Στίχοι: Γεράσιμου Τσάκαλου

Ο κόκορας

Κοίτα, κοίτα ο κοκορής μας, το καμάρι της αυλής μας,
κορωνάτος, σπιρουνάτος, κορδωμένος και τριζάτος
Με το κόκκινο λειρί του, την ουρά τη φουντωτή του,
μοιάζει, κι-κι-ρι-κι-κι, ταγματάρχης με στολή.

Πώς πετάγεται στη μάντρα, με το μάτι του σα χάντρα,
και κοιτάει ψηλά και κάτου και τινάζει τα φτερά του.

Και λαλεί σα να σαλπίζει το λαιμό του, λες, ξεσκίζει,

φοβερίζει, κι-κι-ρι, φοβερίζει όλη τη γη.

Μ’ αν εκεί σαλέψει κάτι, χούι, ώσπου να κλείσει μάτι,
(μια στριγλιά σκουίλα μπήγει και πηδάει κι όπου φύγει).

Σαν κουρέλι παραδέρνει, που ένα φύσημα το παίρνει,
(τι κακό, κα-κα-κα-κι, να τρυπώσει, να χαθεί.

Στίχοι: Βασίλη Ρώτα

Το κοκοράκι

Όταν θα πάω κυρά μου στο παζάρι
θα σου αγοράσω ένα κοκοράκι,
το κοκοράκι κικιρικικί
να σε ξυπνάει κάθε πρωί.

Όταν θα πάω κυρά μου στο παζάρι
θα σου αγοράσω μία κοτούλα,
η κοτούλα κοκοκό, το κοκοράκι κικιρικικί,
να σε ξυπνάει κάθε πρωί.

Όταν θα πάω κυρά μου στο παζάρι
θα σου αγοράσω μία γατούλα,
η γατούλα νιάου νιάου,
η κοτούλα κοκοκό, το κοκοράκι κικιρικικί,
να σε ξυπνάει κάθε πρωί.

Όταν θα πάω κυρά μου στο παζάρι
θα σου αγοράσω ένα πουλάκι,
το πουλάκι τσίου τσίου,
η γατούλα νιάου νιάου
η κοτούλα κοκοκό, το κοκοράκι κικιρικικί,
να σε ξυπνάει κάθε πρωί.

Όταν θα πάω κυρά μου στο παζάρι
θα σου αγοράσω ένα γουρουνάκι,
το γουρούνι γρουτς γρουτς,
το πουλάκι τσίου τσίου,
η γατούλα νιάου νιάου
η κοτούλα κοκοκό, το κοκοράκι κικιρικικί,
να σε ξυπνάει κάθε πρωί.

Όταν θα πάω κυρά μου στο παζάρι
θα σου αγοράσω ένα σκυλάκι,
το σκυλάκι γάου γάου,
το γουρούνι γρουτς γρουτς,
το πουλάκι τσίου τσίου,
η γατούλα νιάου νιάου
η κοτούλα κοκοκό, το κοκοράκι κικιρικικί,
να σε ξυπνάει κάθε πρωί.

Όταν θα πάω κυρά μου στο παζάρι
θα σου αγοράσω ένα κοκοράκι,
το κοκοράκι κικιρικικί
να σε ξυπνάει κάθε πρωί.

Στίχοι: Νίκου Φατσέα

 

Της γειτονιάς ο κόκορας

Της γειτονιάς ο κόκορας περνιόντανε για μάγκας,
μα τώρα τον κατάλαβα πως ήταν ματσαράγκας
γιατί τα `κανε όλα ρόιδο και αποδείχτηκε κορόιδο.

Νόμιζε πως ήτανε σουλτάνος με χαρέμι
και κάθε κότα ήθελε μπροστά του να τον τρέμει
και στις γειτονιές γυρνούσε και με πόζα κελαηδούσε.

 

Μα μια μικρή που ήτανε στον έρωτα δασκάλα,
αφού τρελά τον μάδησε τον άφησε μπουκάλα.
Τώρα του `φυγε η μαγκιά του και του πέσαν τα φτερά του.

Στίχοι: Κώστα Καπλάνη

 

Είπα στον κόκορά μου

Είπα στον κόκορά μου

Είπα στον κόκορά μου

Είπα στον κόκορά μου

Κι όπου λαλεί πουρνό

Να κόψει τη συνήθεια

Να κόψει τη συνήθεια

Να κόψει τη συνήθεια

Για θα του βγει ξινό

 

Τι θέλεις και φωνάζεις Μήπως ξυπνάει κανείς;

Τι θέλεις και φωνάζεις Μήπως σ’ ακούει κανείς;

 

Θέλεις να μας ξυπνήσεις

Θέλεις να μας ξυπνήσεις

Θέλεις να μας ξυπνήσεις

Να πιάσουμε δουλειά

 

Δεν ήρθε ακόμα η ώρα

Δεν ήρθε ακόμα η ώρα

Δεν ήρθε ακόμα η ώρα

Εμείς ξυπνάμε αργά

 

Τι θέλεις και φωνάζεις Μήπως ξυπνάει κανείς;

Τι θέλεις και φωνάζεις Μήπως σ’ ακούει κανείς;

 

Εδώ είναι πολιτεία

Εδώ είναι πολιτεία

Εδώ είναι πολιτεία

 

Μεγάλη και τρανή

Για κοίτα να σωπάσεις

Για κοίτα να σωπάσεις

Για κοίτα να σωπάσεις

Μη χάσεις τη φωνή

 

Τι θέλεις και φωνάζεις Μήπως ξυπνάει κανείς;

Τι θέλεις και φωνάζεις Μήπως σ’ ακούει κανείς;

 

Στίχοι: Νίκος Τσιπουρλιάνος

 

Στου παιδιού μου τη χαρά

Στου παιδιού μου τη χαρά

έσφαξα ένα κόκορα

έφαγε όλη η Σαμψούντα,

χόρτασε κι Τραπεζούντα

Έχει-ν έχει-ν έχει-ν έχει-ν το σαλβάρι τρύπαν έχει-ν

Παραδοσιακό του Πόντου 

Ανοιχτή επιστολή προς τους διεθνείς Οργανισμούς «Πως μπορεί να αποτρέπονται οι πόλεμοι»

 

Η εισβολή των ρωσικών στρατευμάτων στην Ουκρανία ανοίγουν τον ασκό του Αιόλου διεθνώς και κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την αρχιτεκτονική ασφαλείας του πλανήτη.

Ο Πούτιν, ως εκπρόσωπος της Ρωσίας, η οποία είναι ένα από τα μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, δηλαδή ένας από τους βασικούς πυλώνες της παγκόσμιας τάξης, αμφισβητεί με την πολεμική εισβολή του το απαραβίαστο των συνόρων –μια απαράβατη αρχή του διεθνούς δικαίου– χωρίς όμως, για αυτή την ενέργειά του, να μπορεί κανείς να του καταλογίσει ποινικές ευθύνες.

Επιχείρησε να δικαιολογήσει την εισβολή παρουσιάζοντας στο διάγγελμά του ένα αφήγημα που σβήνει από τον χάρτη την Ουκρανία και ξαναγράφει την Ιστορία σύμφωνα με τις επιθυμίες του. Βέβαια ο λαός της Ρωσίας δεν ρωτήθηκε αν επιθυμούσε ή όχι αυτή την εισβολή στην Ουκρανία.

Η πράξη αυτή του Πούτιν, είναι μια πράξη που δείχνει τον δρόμο της αυθαιρεσίας στις διεθνείς σχέσεις και ανοίγει τις ορέξεις κάθε επίδοξου τυράννου, να μην ενδιαφέρεται για το διεθνές δίκαιο και να επιβάλλει τις επιθυμίες του ατιμωρητί, βασιζόμενος στην εξουσία του και στην ισχύ των όπλων του.

Η στάση του Πούτιν απέναντι στην Ιστορία θυμίζει σε εμάς τους Έλληνες έντονα τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος αποκηρύσσει τη Συνθήκη της Λωζάννης που ορίζει τα σύνορα της σημερινής Τουρκίας, θεωρώντας τη ένα λάθος του Κεμάλ. Ενώ συγχρόνως επικαλείται κάποια άλλα άρθρα της ίδιας Συνθήκης, τα οποία θεωρεί βολικά για τα συμφέροντά του, για να θέσει θέμα κυριαρχίας ελληνικών νησιών του Αιγαίου όπου είναι εγκατεστημένα ελληνικά στρατεύματα.

Στην παγκόσμια ιστορία έχουμε πάμπολλες αντίστοιχες περιπτώσεις ηγετών που, κατά το δοκούν, ο καθένας αμφισβήτησε και καταπάτησε το διεθνές δίκιο, χωρίς να λογοδοτήσει στη δικαιοσύνη, για τα πολεμικά του εγκλήματα και τα δεινά που επέφερε στον πλανήτη.

Η ιστορία δηλαδή, μας διδάσκει πως τις αποφάσεις των πολέμων δεν τις λαμβάνουν οι λαοί. Τις αποφασίζουν οι ηγέτες, εν ονόματι των λαών τους. Βασιζόμενοι στην εξουσία τους, φροντίζουν να δημιουργούν ερείσματα, προφάσεις κι επιφάσεις για να στηρίζουν και να δικαιολογούν τις ένοπλες θηριωδίες τους, και βέβαια οι πραγματικές αιτίες κρύβονται πίσω από τα συμφέροντα των ολιγαρχιών που εκπροσωπούν).

Όμως είναι άλλο πράγμα, ο ηγέτης να πράττει εν ονόματι του λαού και άλλο πράγμα να πράττει κατ’ εντολή του λαού.

Θα μπορούσε να υπάρξει στο μέλλον, η δυνατότητα αποτροπής στα φιλόδοξα σχέδια κάθε επίδοξου εισβολέα - ηγέτη, αν από τους Διεθνείς Παγκόσμιους  Οργανισμούς (ΟΗΕ, Διεθνή δικαστήρια κλπ.), δημιουργούνταν εκείνο το νομικό πλαίσιο, που θα προέβλεπε τον τρόπο λήψης αποφάσεως της ένοπλης εισβολής από μία χώρα σε μια άλλη χώρα.

Για να αποφασιστεί ένας πόλεμος θα πρέπει οι ηγέτες να θέτουν το ζήτημα στην ετυμηγορία του λαού και να αποφασίζει ο λαός, με εκλογές ή δημοψήφισμα, εάν επιθυμεί τον πόλεμο ή τη διπλωματική λύση των διαφορών. Να θεωρείται δηλαδή «έγκλημα πολέμου» η αυθαίρετη απόφαση του ηγέτη, για έναρξη πολεμικών επιχειρήσεων χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της πλειονότητας του λαού του. Να δούμε ποια Σπαρτιάτισσα μάνα και ποιος Σπαρτιάτης γονέας θα είχε τη δύναμη να πει: «ή ταν, ή επί τας», και θα ψήφιζε υπέρ μιας εμπόλεμης σύρραξης, όταν την επόμενη μέρα θα έπρεπε να αποχαιρετίσει το παιδί του που θα έφευγε για τα πεδία των μαχών; Και βέβαια, μετά το τέλος του πολέμου, ο αυθαιρεσίας ηγέτης με τους επιτελάρχες του να αντιμετωπίζουν την ποινή του θανάτου, από τα Διεθνή Δικαστήρια.

Με την πεποίθηση ότι αυτή η πρόταση είναι εφικτή να πραγματοποιηθεί καθώς στηρίζεται στις Δημοκρατικές αξίες για τη διασφάλιση της Παγκόσμιας Ειρήνης και της ευημερίας, καλώ όλες τις υγιείς δυνάμεις, όλες τις φιλειρηνικές οργανώσεις, όλα τα κόμματα του Ελληνικού Κοινοβουλίου, όλους τους Ευρωβουλευτές και κάθε υπεύθυνο πολίτη να υιοθετήσει αυτή την πρόταση, να αναληφθούν πρωτοβουλίες, ενέργειες και δράσεις από κοινού, ώστε να προωθηθεί προς την Παγκόσμια Κοινότητα, να γίνει πράξη και να αποτελέσει νόμος, που θα ισχύει στο Διεθνές –Παγκόσμιο Δίκιο.

Σήμερα σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, με μια αλληλένδετη παγκόσμια οικονομία με αλληλεξαρτημένες σχέσεις, το βλέπουμε πως μια πολεμική σύρραξη έχει άμεσο και ισχυρό αντίκτυπο για ολόκληρη την Ανθρωπότητα και αφορά όλους τους λαούς, καθώς αρχίζουν να τρίζουν τα θεμέλια πάνω στα οποία βασίζεται ο σύγχρονος κόσμος.

Δημήτρης Τσιγάρας

Το εμβληματικό ορειχάλκινο άγαλμα του «Νικολάκη»

Τρία σκίτσα από το εμβληματικό ορειχάλκινο άγαλμα του «Νικολάκη» στην κεντρική πλατεία των Τρικάλων, το αγόρι που σφυρίζει και ουρεί στη λιμνούλα της κεντρικής πλατείας και λατρεύτηκε από όλους τους Τρικαλινούς αλλά και τους επισκέπτες της πόλης.

Πρόκειται για ένα άγαλμα, σε φυσικό μέγεθος, το οποίο κατασκευάστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1960, από τον γλύπτη Νικόλαο Παυλόπουλο και τοποθετήθηκε στο συγκεκριμένο σημείο για να κοσμεί μαζί με το σιντριβάνι τη λιμνούλα της πλατείας.

Αποτελεί δε σημείο αναφοράς για την πόλη των Τρικάλων.

Ο γλύπτης Νικόλαος Παυλόπουλος ή Νικόλας γεννήθηκε στον Άγιο Γεώργιο Νηλείας  στη Μαγνησία,  στις 13 Δεκεμβρίου 1909 και πέθανε στην Αθήνα, στις 10 Οκτωβρίου 1990. Ήταν Έλληνας γλύπτης και χαράκτης.

Αν βρεθείτε στον Άγιο Γεώργιο Νηλείας, στο Πήλιο, αξίζει να επισκεφθείτε το Εικαστικό Μουσείο του γλύπτη Νικόλα.  

Μια ηρωική πράξη των κατοίκων του Βαλτινού στα χρόνια του πολέμου

 

Απεικόνιση της συγκέντρωσης και προσφοράς του σίτου, από τους κατοίκους του Βαλτινού, για τη συμβολή και αντιμετώπιση του επισιτιστικού προβλήματος. 

Το πρωινό της 28ης Οκτωβρίου 1940 οι χωρικοί ξεκίνησαν με τα κάρα τους για το Δευτεριάτικο τρικαλινό παζάρι. Την είδηση της κήρυξης του πολέμου την πληροφορήθηκαν από το ραδιόφωνο. Μόλις άνοιξαν το ραδιόφωνο και άκουσαν τον Εθνικό Ύμνο και το έκτακτο ανακοινωθέν, πάγωσαν! «Αγωνιστείτε δια την πατρίδα, τας γυναίκας, τα παιδιά σας και τας ιεράς μας παραδόσεις. Νυν υπέρ πάντων αγών».

«-Έχομε πόλεμο, έχομε πόλεμο» φώναζαν ανήσυχοι και σταύρωναν τα χέρια τους κοιτώντας προς τον ουρανό.

Μία εβδομάδα μετά, ο ουρανός γέμισε με εχθρικά αεροπλάνα χωρίς όμως ευτυχώς να βομβαρδίσουν.

Η επιστράτευση άρχισε κανονικά. Η κοινότητα Βαλτινού ετοίμαζε τα απαραίτητα χαρτιά, έγγραφα για τους επίστρατους, οι οποίοι ετοιμάζονταν να παρουσιαστούν στις μονάδες τους μέσα σε ενθουσιώδη ατμόσφαιρα.

Οι μέρες περνούν, οι άνθρωποι κολλημένοι στο ραδιόφωνο ακούνε τις ειδήσεις και τα ανακοινωθέντα. Οι μάχες στο μέτωπο μαίνονται και οι νίκες διαδέχονται η μία την άλλη.

Οι τοπικές εφημερίδες δημοσιεύουν τα ονόματα των πρώτων νεκρών Τρικαλινών, που έπεσαν μαχόμενοι στα βουνά της Αλβανίας. Στρατιώτης Βασίλης Τσιαβαλιάρης από την Πιαλεία, στρατιώτης Κ.Θ. Νακόπουλος, στρατιώτης Χρήστος Π. Αμβράζης...

Μέχρι τα μέσα Δεκεμβρίου, οι ελληνικές δυνάμεις είχαν προωθηθεί στο ένα τέταρτο σχεδόν του εδάφους της Αλβανίας, καταλαμβάνοντας κατά σειρά τις πόλεις: Κορυτσά, Πόγραδετς, Άγιοι Σαράντα, Αργυρόκαστρο και Χειμάρρα.

Αρχές του 1941 η καμπάνα της εκκλησίας του Βαλτινού άρχισε να χτυπά χαρμόσυνα αναγγέλλοντας την κατάληψη της Κλεισούρας.

Η προέλαση του Ελληνικού Στρατού είναι βραδεία αλλά σταθερά. Το κρύο τσουχτερό. Οι νεκροί και οι τραυματίες πληθαίνουν.

Τα άσχημα μαντάτα φθάνουν στο Βαλτινό καθώς τέσσερις στρατιώτες πέφτουν νεκροί στις μάχες του Αλβανικού Μετώπου. Πρόκειται για τους στρατιώτες, Δημήτριο Νικ. Γάκη, Γεώργιο Ευαγ. Πέτρου, Αθανάσιο Ευαγ. Ψύχο και Λάμπρο Βασ. Σταυρέκα.

Ξημερώνοντας η 1η Μαρτίου ένας ισχυρός σεισμός συγκλονίζει τον τόπο. Ο σεισμός είχε επίκεντρο τη Λάρισα όπου το 60% των οικιών κατέρρευσαν και τα θύματα ανέρχονται σε 34 νεκρούς.

Τη Μεγάλη Τρίτη 15 Απριλίου ο ουρανός γεμίζει με γερμανικά αεροπλάνα. Ακολουθούν τέσσερις διαδοχικοί βομβαρδισμοί με εμπρηστικές βόμβες, που σκορπίζουν στα Τρίκαλα τον όλεθρο. Αλλόφρονες οι κάτοικοι εγκαταλείπουν την πόλη των Τρικάλων και καταφεύγουν στα γύρω χωριά.

Το Μεγάλο Σάββατο 19 Απριλίου οι Γερμανοί καταλαμβάνουν τα Τρίκαλα. Στις 20 Απριλίου γίνεται η συνθηκολόγηση με τους Γερμανούς και 3 μέρες μετά ακολουθεί με τους Ιταλούς. Η Κατοχή των Τρικάλων θα διαρκέσει περίπου δύο μήνες.

Στις 15 Ιουνίου η πόλη περνάει στη δικαιοδοσία των Ιταλών.

Με την πάροδο του χρόνου, το φάσμα της πείνας αρχίζει να πλανιέται παντού κι ο κόσμος αρχίζει να λιμοκτονεί. 

Οι κάτοικοι του Βαλτινού συνεχίζουν να καλλιεργούν τα κτήματά τους και να ασχολούνται με τις καθημερινές τους εργασίες.

Την εποχή αυτή προκύπτει το πρόβλημα του επισιτισμού.

Οι λόγοι που οδήγησαν στην έλλειψη τροφίμων και την αδυναμία του επισιτισμού του λαού ήταν οι παρακάτω:

1) Η επίταξη των πρώτων υλών και τροφίμων από τους κατακτητές. Η οικονομία της χώρας είχε ήδη υποστεί μεγάλη καταστροφή από τον εξάμηνο πόλεμο με τους Ιταλούς και τους Γερμανούς. Η πλήρης καταστροφή της Ελληνικής οικονομίας ολοκληρώθηκε την περίοδο της κατοχής κατά τη διάρκεια της οποίας οι πρώτες ύλες και τα τρόφιμα επιτάχθηκαν από τους κατακτητές, πράγμα που προκάλεσε μεγάλη έλλειψη και εκτίναξε τις τιμές τους στο εσωτερικό της χώρας με αποτέλεσμα να υπάρξει εκρηκτική άνοδος του πληθωρισμού.

2)  Η δυσκολία ανεφοδιασμού των πόλεων σε τρόφιμα. Η δυσκολία ανεφοδιασμού οφειλόταν στην έλλειψη μεταφορικών μέσων και καυσίμων, στην κακή κατάσταση του συγκοινωνιακού δικτύου και στην ανεπάρκεια της εσωτερικής αγροτικής παραγωγής.

Βασικά όμως ένα μεγάλο μέρος των δυσκολιών του επισιτισμού οφείλεται και στην εμφάνιση διάφορων καιροσκοπικών φαινομένων (κερδοσκόποι - μαυραγορίτες), που πολύ γρήγορα αναπτύχτηκαν στην κατοχική περίοδο.

Το καλοκαίρι του 1941 λαμβάνονται μέτρα. Ο αξιωματικός του στρατού Χρήστος Καβράκος με την ιδιότητα του γενικού διευθυντή της Πανελλήνιας Ένωσης Γεωργικών Συνεταιρισμών και ο νομάρχης Τρικάλων Σάββας Χώτζης απαγορεύουν την ελεύθερη αγοραπωλησία των σιτηρών. Οι γεωργοί, οι μεγαλοπαραγωγοί και οι ιδιοκτήτες αλωνιστικών μηχανών υποχρεώνονται να παραδώσουν τις πλεονάζουσες ποσότητες σίτου στην Ένωση Γεωργικών Συνεταιρισμών.

Οι αγρότες αρνούνται να παραδώσουν υποχρεωτικά τα βασικά προϊόντα στους οργανισμούς συγκέντρωσης (ΚΕΠΕΣ: Κεντρική Επιτροπή Προστασίας Εγχωρίου Σιτοπαραγωγής).

Τα μέτρα αποτυγχάνουν, το σιτάρι αρχίζει να λείπει από την αγορά και οι τιμές των αγαθών αρχίζουν να ανεβαίνουν υπερβολικά με αποτέλεσμα να κάνουν την πρώτη τους εμφάνιση οι μαυραγορίτες. Οι μαυραγορίτες επισκέπτονταν καθημερινά τα χωριά του κάμπου, έδιναν στους χωρικούς λάδι, σαπούνι ή άλλα βασικά είδη πρώτης ανάγκης και αγόραζαν τα σιτηρά τους.

Η κυβέρνηση απευθύνει νέα έκκληση προς τους παραγωγούς να κατανοήσουν την ανάγκη της παράδοσης των καθορισμένων ποσοτήτων αραβοσίτου.

Ο πρόεδρος της κυβέρνησης Στρατηγός Τσολάκογλου, με μήνυμά του χαράσσει το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει το έθνος για την αντιμετώπιση του προβλήματος του επισιτισμού. Κάνει σαφή αναφορά στην αναγκαιότητα της αλληλεγγύης των ελλήνων και επισημαίνει:

«Ο δρόμος του καθήκοντος συμπίπτει σήμερα με τον δρόμο της θυσίας. Τα μέσα που διαθέτουμε είναι φτωχά. Ίσως ανεπαρκή. Θα τους δώσουμε μεγαλύτερη αξία και αποτελεσματικότητα αν σφυρηλατήσουμε την ένωσή μας σε μια μονολιθική και ακατάλυτη αλληλεγγύη από τον Πρωθυπουργό μέχρι τον τελευταίο πολίτη.

Ο υγιής ας δέσει το τραύμα του ασθενούς

Ο ρωμαλέος ας υποβαστάζει τον αγωνιζόμενο

Ο φωτισμένος ας παραμυθήσει τον απελπισμένο και

Ο σταθερός ας καθοδηγήσει την ταλαντευόμενη συνείδηση του ολιγόψυχου. Έτσι θα σταθούμε σαν βράχος αντιμέτωποι προς τις παρούσες και τις επερχόμενες δυσχέρειες και θα δώσουμε τη μεγάλη μάχη της υπομονής και της επιμονής παραμένοντας ακλόνητοι έκαστος εφ’ ω ετάχθη.

Ο κάθε πολίτης πρέπει κατά τις παρούσες ώρες να έχει σαφή συνείδηση ότι στα χέρια του βρίσκεται το μέλλον του Έθνους.

Όλοι και ο καθένας χωριστά θα είμαστε αλληλεγγύως υπεύθυνοι απέναντι της ιστορίας όταν θα έρθει η στιγμή να εκφέρει την κρίση της».

Ενώ ο Νομάρχης Τρικάλων Σάββας Ι. Χώτζης με άρθρο του στην εφημερίδα «Αναγέννηση» κάνει έκκληση προς τους κατοίκους του νομού Τρικάλων και επισημαίνει τα εξής:

…«Ήδη στις πόλεις των Τρικάλων, Καρδίτσας και Καλαμπάκας οργανώθηκαν και λειτουργούν Λαϊκά Συσσίτια εκ των οποίων ενισχύονται άνω των 10.000 άποροι…

…Αρωγός όμως στην υπηρεσία της λειτουργίας των συσσιτίων και της εν γένει χειμερινής πρόνοιας οφείλει να έρθει και η ιδιωτική πρωτοβουλία των εύπορων τάξεων διότι η παρασχεθείσα από το κράτος πίστωση δεν θα επαρκέσει για να λειτουργήσουν τα συσσίτια κατά τη διάρκεια ολόκληρου του χειμώνα.

Προσκαλώ όλους όσους έχουν την δυνατότητα να βοηθήσουν να αποστείλουν τις εισφορές τους στις κατά τόπους εφορίες συσσιτίων ή στα κατά τόπους υποκαταστήματα της Α.Τ.Ε.

Γνωρίζω καλώς ποιοι είναι οι πλουτήσαντες στο νομό Τρικάλων κατά τη δύσκολη περίοδο που διανύουμε. Τόσο οι πλουτήσαντες όσο και οι διατηρούντες την παλιά οικονομική τους ευμάρεια έχουν καθήκον και προσκαλούνται να προσφέρουν την αποτελεσματική τους βοήθεια στο βαρύ έργο της κοινωνικής περιθάλψεως, επιτελώντας έτσι υψίστη κοινωνική και πατριωτική υποχρέωση».

Οι μέρες αρχίζουν να γίνονται δύσκολες. Κάτω από τη δαμόκλειο σπάθη της πείνας, την ώρα δηλαδή που ο συνεχής θανάσιμος κίνδυνος της ασιτίας απειλεί τη ζωή των ανθρώπων της χώρας, το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής έρχεται να εκφραστεί από μια πράξη αλληλεγγύης των κατοίκων του Βαλτινού, οι οποίοι εκτός από την υποχρέωση και το καθήκον τους να συγκεντρώσουν και να παραδώσουν τα σιτηρά τους, για την αντιμετώπιση της πείνας, διενήργησαν και έρανο μεταξύ τους και προσέφεραν επιπλέον άλλες 2.000 οκάδες σίτου στις κατά τόπους εφορίες.

Αψηφώντας τον επικείμενο κίνδυνο της πείνας των ιδίων αλλά και των οικογενειών τους, παρέκαμψαν το ατομικό τους συμφέρον και αποφάσισαν συνειδητά να προτάξουν ενός ηθικά ανώτερου και δίκαιου σκοπού, το γενικό συμφέρον.

Από την εφημερίδα «ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΣ» της 9ης Σεπτεμβρίου 1941, σταχυολογήθηκε η είδηση, για το μεγαλείο της πράξης αυτής, που αποτελεί πηγή έμπνευσης, υπερηφάνειας και θαυμασμού, για το ανθρώπινο είδος πάνω στη γη.

Πρόκειται για την είδηση που αφορά στον έπαινο του Νομάρχη Τρικάλων, Σάββα Χώτζη προς τους κατοίκους του Βαλτινού, διότι παρά τη φτώχεια και την κατοχή που υφίστανται, οι ίδιοι οι κάτοικοι, αλλά και η χώρα μας, στάθηκαν ελεύθεροι από τις αναγκαιότητες, αλληλέγγυοι και ευγενείς προς τον «συνάνθρωπο», προσφέροντας βοήθεια και ελπίδα ζωής με ευχαρίστηση από το υστέρημά τους.

Η είδηση έχει ως εξής:

«Οι κάτοικοι Βαλτινού

Ο Νομάρχης κ. Χώτζης απηύθυνε προς τους κατοίκους της Κοινότητος Βαλτινού έγγραφον δια του οποίου εκφράζει και δια του τύπου την ευαρέσκειάν του προς τους κατοίκους της κοινότητος αυτής, οι οποίοι εκτός της υποχρεώσεώς των προς την συγκέντρωσιν, προσέφεραν και 2000 οκάδες σίτου εισέτι προερχομένας εκ του διενεργηθέντος εράνου μεταξύ αυτών.

Η ευγενής και μεστή αγνών αισθημάτων αλληλεγγύης χειρονομία των παραγωγών τούτων – τονίζει ο κ. Νομάρχης – με συνεκίνησε βαθύτατα.

Απευθύνω προς αυτούς θερμάς ευχαριστίας, ου μόνον εμού αλλά και της εργατικής ιδίας τάξεως, την οποίαν κυρίως ηθέλησαν να συνδράμουν, οι ευγενείς ούτοι παραγωγοί».

Για αυτήν την ανθρωπιστική πράξη των κατοίκων του Βαλτινού, θα μπορούσε να γραφτούν και να ειπωθούν πολλά.

Αν αναλογιστεί κανείς πόση δύναμη και πόση διάθεση αυτοθυσίας χρειάζεται, να θέσεις τον εαυτό σου και την οικογένειά σου, αυτοβούλως, κάτω από τη δαμόκλειο σπάθη της πείνας, την ώρα δηλαδή που ο συνεχής θανάσιμος κίνδυνος απειλεί τη ζωή σου αλλά και την οικογένειά σου, λόγω της επικείμενης πείνας και αυτό δεν επηρεάζει την συνείδησή σου, ώστε να αποφασίσεις μόνο για το ατομικό σου συμφέρον, και όχι για το γενικό, τότε γίνεται κατανοητό το μεγαλείο της πράξης αυτής.

Λαμβάνοντας υπόψη πως, το πρόβλημα του επισιτισμού οδήγησε στην κορύφωση της πείνας, που το χειμώνα του 1941-1942 είχε ως αποτέλεσμα την απώλεια 100.000 ανθρώπων στη χώρας μας, ενώ οι απώλειες ζωών στα πεδία των μαχών ήταν 13.325 νεκροί, 62.663 τραυματίες και 1.278 εξαφανισθέντες, τότε επιβεβαιώνεται και δια του αποτελέσματος το μέγεθος της σημαντικότητας της πράξης αυτής.

Μια πράξη αλληλεγγύης, αδελφοσύνης, και ανθρωπισμού!

Μια πράξη πανανθρώπινης εμβέλειας, που παραπέμπει στον πυρήνα του χριστιανικού Λόγου!

Μια πράξη γενναιότητας, πολιτισμού και ηρωισμού. Φέγγος άσβεστο εσαεί, των ανώνυμων και ταπεινών της ζωής, που γίνονται επώνυμοι Δάσκαλοι της ιστορίας.

Η ιστορία ενός τόπου, το αφήγημα δηλαδή του παρελθόντος του, αποτελεί το θεμέλιο της ταυτότητάς του. Πάνω σ’ αυτό το θεμέλιο συγκροτείται ο πολιτισμός του, όχι μόνο με τη βαριά έννοια της κληρονομιάς του παρελθόντος, αλλά και μ’ αυτή του σύγχρονου πολιτιστικού αποτυπώματος.

Αξίζει να παραδειγματιστούμε και να σκεφτούμε όλοι, πόσο μεγαλείο έχουν οι πράξεις, κάθε φορά που οι άνθρωποι καταφέρνουν να παραμερίζουν το Εγώ, προς χάριν ενός ηθικά ανώτερου και δίκαιου σκοπού.

 Ως ελάχιστη τιμή κι ευγνωμοσύνη θα τους άξιζε ένα μνημείο, πάνω στο οποίο θα αναγράφονταν σε μαρμάρινη πλάκα με χρυσά γράμματα:

«Εδώ είναι η πατρίδα αυτών που έλαβαν δημόσιο έπαινο για την ανδρεία, την αλληλεγγύη, τον ανθρωπισμό,  και το μεγαλείο της Ελευθερίας τους από τις αναγκαιότητες».

 

Από το βιβλίο «Η Κοινότητα Βαλτινού» Του Δημήτρη Τσιγάρα.

Τα περίπτερα του Βαλτινού

 

Μια χαρακτηριστική ελληνική εικόνα στις πλατείες και στους δρόμους των ελληνικών πόλεων και χωριών, αποτελούν τα περίπτερα, τα μικρά κίτρινα κιόσκια, που συναντούσε κανείς και συναντά ακόμα και σήμερα, σε ολόκληρη τη ελληνική επικράτεια.

Τα μικρά ξύλινα κτίσματα, με τις τσίγκινες κωνικές σκεπές, που έδιναν παλαιότερα μια ανατολίτικη ατμόσφαιρα, άλλα και αυτά με τα στέγαστρα από τέντες και διαφημιστικά σταντς που προσδίδουν στους δημόσιους χώρους ιδιαίτερη και χαρακτηριστική ελληνική ατμόσφαιρα, τονίζοντας έτσι την λαϊκή  κουλτούρα του τόπου μας.

Ο Περιπτεράς

Το περίπτερο καλύπτει έναν μικρό χώρο, 1,95 τ.μ. ίσα ίσα που χωράει να καθίσει ένας άνθρωπος.

Το επάγγελμα του περιπτερά έχει την ιδιομορφία να είναι μοναχικό-κοινωνικό.

Ο περιπτεράς καθηλωμένος ώρες στην ίδια καρέκλα εκτός από την πώληση των προϊόντων που διαθέτει το περίπτερο, έρχεται σε επαφή με πολλούς ανθρώπους.

Μόνος μέσα στο κατάστημά του σ΄ ένα κλουβί, το οποίο βρίσκεται συνήθως σε κεντρικό σημείο της γειτονιάς, έρχεται καθημερινά σε επαφή με πάρα πολλούς διερχόμενους περαστικούς αλλά και σταθερούς πελάτες. Πολλές φορές παρέχει διάφορες πληροφορίες στους διερχόμενους που ψάχνουν μια διεύθυνση, ένα σπίτι, ένα κατάστημα κλπ. ενώ η τηλεφωνική συσκευή διατίθεται για τηλεφωνήματα.

Από τη θεματική ενότητα «Τα ελληνικά περίπτερα» παρουσιάζεται παρακάτω μια σειρά από έγχρωμα σκίτσα του Δημήτρη Τσιγάρα που αφορούν εικόνες παλιών περιπτέρων.

Τον Αύγουστο του 1959 ανοίγει το πρώτο περίπτερο στο Βαλτινό, ιδιοκτησίας του Σπύρου Παπακώστα.

Ήδη από το 1950 το υπουργείο Εθνικής Άμυνας μεταβίβασε τις άδειες για την χρήση περιπτέρου σε ανάπηρους πολέμου, ανάπηρους εθνικής Αντίστασης καθώς και στα παιδιά των θυμάτων πολέμου, ως ανταμοιβή των υπηρεσιών υπό την μορφή κρατικής μέριμνας. Αργότερα με νέα διάταξη προστέθηκαν στους δικαιούχους και τα θύματα άμαχου πληθυσμού, οι ανάπηροι του Δημοκρατικού Στρατού, καθώς και τα θύματα ειρηνικής περιόδου.

Το κράτος παραχωρεί στον δικαιούχο μόνο το δικαίωμα εκμετάλλευσης του περιπτέρου, και όχι το ίδιο το περίπτερο.

Κατά καιρούς την εκμετάλλευση του περιπτέρου αυτού είχαν οι εξής: Ο Σπύρος, ο Ευάγγελος, ο Νίκος και η Βάια Παπακώστα, ο Δημήτριος Καλαμπάκας, ο Νίκος Καλαμπάκας, ο Βασίλειος Σταυρέκας, ο Γεώργιος Κατσιούλης,  ο Χρήστος Μπαρούτας, ο Αντώνης Μάμαλης, ο Ηλίας Καραθανάσης, ο Δημήτριος Σταμούλης, ο Απόστολος Μακρής, ο Βασίλης Σταμούλης, ο Θωμάς Μεγαρχιώτης, ο Αντώνιος Σταμούλης. 

Τη δεκαετία του 1980 άρχισε να λειτουργεί και το δεύτερο περίπτερο, με άδεια λειτουργίας της Ελένης χήρας Δημ. Γάκη. Την εκμετάλλευση αυτού του περιπτέρου είχαν οι εξής: ο Αλέκος Γάκης, ο Δημήτριος Κολοβελώνης, ο Κων/νος Βότσιος, ο Βασίλειος Βότσιος, και ο Δημήτριος Γάκης. Το περίπτερο αυτό σταμάτησε να λειτουργεί το 2010.

“Διατηρητέο Μνημείο της Φύσης” χαρακτηρίστηκε το Δημοτικό δάσος Παναγιάς στο Βαλτινό Τρικάλων

Ως «Διατηρητέο Μνημείο της Φύσης» χαρακτηρίστηκε το Δημοτικό δάσος Παναγιάς της τοπικής κοινότητας Βαλτινού της Π.Ε Τρικάλων εμβαδού συνολικής έκτασης 27.095,45 με σχετική απόφαση της Αποκεντρωμένης Διοίκησης Θεσσαλίας – Στ. Ελλάδας.

Πρόκειται για δάσος με επικρατέστερο είδος τον φράξο (Fraxinus angustifolia) και αποτελεί αντιπροσωπευτικό φυτοκοινωνικό σχηματισμό της παραπoτάμιας βλάστησης του Θεσσαλικoύ κάμπου και πηγή πληροφοριών για την επιστημονική κοινότητα και τη διατήρηση της βιοπoικοιλότητας.

Στην έκταση αυτή απαγορεύεται οποιαδήποτε επέμβαση εκτός:

α) Την χρήση της για επιστημονικούς και εκπαιδευτικούς σκοπούς

β) Την ήπια χρήση οργάνωσης υπαίθριας αναψυχής

γ) Των απολύτως αναγκαίων έργων προστασίας, διαχείρισης, διατήρησης και ανάδειξης του δάσους μετά από έγκριση των σχετικών μελετών σύμφωνα με τις διατάξεις της Δασικής Νομοθεσίας και τις διατάξεις περί προστασίας των Διατηρητέων Μνημείων της Φύσης.

Η απόφαση αυτή δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης.
Παρακάτω παρουσιάζουμε την σχετική απόφαση: