Τότε που το παιχνίδι γίνονταν στις γειτονιές

 

«Στη μνήμη μιας παλιάς φωτογραφίας ζω τους αιώνες σε μια μικρή στιγμή» μας λέει σε ένα ποίημά του, ο Άρης Δαβαράκης και αυτό γίνεται η αφορμή για μια διανοητική περιδίνηση, για μια πάλη μέσα στο χρόνο και στη μνήμη, καθώς παρατηρούμε στοχαστικά κάποιες παλιές φωτογραφίες συγχωριανών, από την παιδική τους ηλικία, που ζούσαν, έπαιζαν και μεγάλωσαν στην πόλη των Τρικάλων.

Τότε που το παιχνίδι γίνονταν στις γειτονιές και στις αλάνες, και σιγά σιγά άρχισε να προκύπτει η έλλειψη χώρων, ώστε να συντελέσουν στο να δημιουργηθεί σήμερα ένα αποστειρωμένο περιβάλλον για τα παιδιά.

Τότε που το παιχνίδι ακόμα, δεν είχε κυριευθεί από την επέλαση των ηλεκτρονικών παιχνιδιών, την καθιέρωση του διαδικτύου και των κινητών τηλεφώνων.

Πόσες φορές δεν έχουμε φέρει στο νου μας τα παλιά παιδικά μας χρόνια, τους φίλους, την ανεμελιά. Η φράση εξάλλου «εμείς τότε παίζαμε στις αλάνες και σήμερα τα παιδιά είναι κολλημένα στο κινητό»…, επιμαρτυρεί του λόγου το αληθές.

Όμως το παιδικό παιχνίδι δημιουργεί μια αίσθηση κοινότητας και αδελφοσύνης, παράγει γνώση, ικανότητες και σοφία ζωής, που πρέπει ν’ αποκτήσουν οι άνθρωποι όταν ακόμη είναι νέοι, αφού τότε γίνονται οι επιλογές που καθορίζουν την υπόλοιπη ζωή τους.

Το παιχνίδι δεν είναι μια απλή δραστηριότητα που αποσκοπεί μόνο στην ψυχαγωγία του παιδιού, αλλά αποτελεί τον πυρήνα για την ανάπτυξή του.

Η διαχρονικότητα του παιχνιδιού και ο αναντικατάστατος ρόλος του στη σωματική, στην πνευματική και ψυχική αγωγή του ανθρώπου καθορίζει την πορεία της κοινωνικής και ιστορικής του εξέλιξης.

Και σύμφωνα με τα λεγόμενα του Oliver W. Holmes: «Οι άνθρωποι δεν σταματούν να παίζουνε επειδή γερνάνε. Γερνάνε επειδή σταματούν να παίζουνε».