ΠΑΤΡΙΔΑ

 

-Ξένε, που μόνος κι έρημος σε ξένους τόπους τρέχεις,

πες μου ποιος είν’ ο τόπος σου και ποιά πατρίδα έχεις;

 

-Στ’ αγαπημένο μου χωριό πάντα χαρές και γέλια,

στ’ αλώνια τραγουδιών φωνές, ξεφάντωμα στ’ αμπέλια,

κι όταν χορεύει η λεβεντιά της Πασχαλιάς τη μέρα,

βροντοχτυπάει το τούμπανο και κελαηδεί η φλογέρα.

 

Στη μακρινή πατρίδα μου έχει ευωδία και χάρη

το ταπεινότερο δεντρί, το πιο φτωχό χορτάρι,

στους κλώνους της αμυγδαλιάς σμίγουν ανθοί και χιόνια

και φέρνουνε την άνοιξη γοργά τα χελιδόνια.

 

Στων μαγεμένων της βουνών τα μαρμαρένια πλάγια

γλυκολαλούνε πέρδικες και κλαίει η κουκουβάγια.

Η ασημένια θάλασσα μ’ αφρούς την περιζώνει

κι ο ουρανός με τ’ άστρα του την χρυσοστεφανώνει.

 

Τη μακρινή πατρίδα μου, πριν η σκλαβιά πλακώσει,

τη δόξασε η παλικάρια, τη φώτιζεν η γνώση.

Και τώρα από τη μαύρη γη, τη γη τη ματωμένη,

πρόβαλε πάλ’ η Λευτεριά σαν πρώτα ανδρειωμένη!

 

-Φτάνει!… Τη χώρα που μου λες, τη γνώρισα, την είδα!

Τη μακρινή πατρίδα σου έχω κι εγώ πατρίδα!...

 

Γιώργος Δροσίνης