Του Παναγιώτη Δήμου
Εν έτη 2015 βρισκόμαστε στο απόγειο μιας πολιτικής κρίσης η
οποία κράτησε και κρατάει πολύ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα απ’όσο
φανταζόμασταν, όταν αντιληφθήκαμε πριν από μια πενταετία περίπου ότι… περνάμε
τις πύλες της. Στην ‘‘πρώτη’’ καρέκλα της χώρας κάθισαν εφτά διαφορετικοί
άνθρωποι οι οποίοι σε καμία περίπτωση δεν τήρησαν τις προεκλογικές τους
υποσχέσεις. Το συγκεκριμένο άρθρο δεν έχει σκοπό την χειραγώγηση του αναγνώστη
και την προτροπή του ως κάποια συγκεκριμένη ιδεολογική και κομματική
κατεύθυνση, παρά μόνο έχει σκοπό να προβληματίσει ευχάριστα και να συγκινήσει
τις σκέψεις του, σε ό,τι αφορά την κρίση στην οποιανδήποτε μορφή της
(οικονομική, πολιτική, κοινωνική). Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Αναμφίβολα, παρότι το νεαρό της ηλικίας μου, μου είναι
εύκολο να διαπιστώσω πως η Ελλάδα έχει σοβαρή έλλειψη σε πολιτικούς αρχηγούς
και άνακτες και σε εσωτερικό, αλλά και σε εξωτερικό επίπεδο. Σας προκαλώ να
κάνετε μια ευχάριστη αναδρομή στο παρελθόν και να συγκρίνεται τους τότε ηγέτες
με τους σημερινούς, ανεξαρτήτως ‘’χρωμάτων’’, ιδεολογιών και κυβερνήσεων. Η
αλήθεια πως το άγχος που μου προκάλεσαν τα ΜΜΕ τα προηγούμενα χρόνια μου έδωσε
το έναυσμα να ασχοληθώ με την πολιτική και να διαμορφώσω την δική μου άποψη
περί ηγετών του σήμερα και του χτες.
Όσον αφορά το σήμερα το μόνο που μπορούν να μου προκαλέσουν
οι συνεδριάσεις της Βουλής είναι γέλιο. Σοβαρή έλλειψη συνεννόησης, χάος και
μια τόσο άσχημη διαχείριση της ελληνικής γλώσσας, που με κάνουν να πιστεύω πως
η συνεδρίαση των 300 αυτών ατόμων δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μία απλή
συνέλευση πολυκατοικίας, όπου οι γείτονες θα κοντραριστούν για το... χαλασμένο
ασανσέρ και τα κοινόχρηστα. Αλλά όχι! Αυτοί οι άνθρωποι εκεί μέσα αποφασίζουν
για το μέλλον μας και, για να το δω και εγωιστικά, το μέλλον μου! Είναι άδικο
να ακούω φράσεις στη Βουλή όπως ‘’τζάμπα μάγκας’’ ή ‘’σκάσε χοντρέ’’ και λέξεις
του τύπου ‘’φασισταριά’’, ‘’κομούνια’’ και λοιπούς αισχρούς χαρακτηρισμούς που
είναι αδιανόητο να ακούσεις σε καφενείο του χωριού. Είναι άδικο και για μένα
που ανυπομονώ να πάρω την ζωή στα χέρια μου, αλλά η μεγαλύτερη αδικία και
ντροπή είναι για τους ανθρώπους που εκπροσωπούν τον ελληνικό λαό, μέσα στον
ιερότερο χώρο της σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας.
Μέσα σ’αυτόν τον χώρο λοιπόν, όπου κάποτε η δημοκρατία μπήκε
όντως σε εφαρμογή (πιθανότατα για πρώτη και τελευταία φορά), και μιλάω φυσικά
για την 3η Σεπτεμβρίου του 1843, αγόρεψαν σπουδαίοι άνθρωποι που η Ελλάδα
σπάνια θα ξαναβρεί. Και δεν χρησιμοποιώ τυχαία την λέξη άνθρωπος αντί της λέξης
πολιτικού. Άνθρωποι οι οποίοι μπορούσαν με ένα βλέμμα να ξεσηκώσουν τον
ελληνικό λαό, όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου, άνθρωποι οι οποίοι μπορούσαν να δώσουν
αληθινό όραμα στους πολίτες όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, άνθρωποι που πρέσβευαν
τα ιδεολογικά τους πιστεύω όπως ο Χαρίλαος Φλωράκης και ακόμη κάποιοι δώσανε και
την ζωή τους για αυτά τα πιστεύω όπως ο Γρηγόριος Λαμπράκης.
Φτάνοντας στο 2015 μπορούμε εύκολα να αντιληφθούμε πως οι
ιδεολογίες πέθαναν μαζί και με όλους εκείνους τους ηγέτες που κάποτε έκαναν τον
ελληνικό λαό να έχει πίστη και δύναμη και πάθος για να συναντήσει το αύριο. Η
ανυπαρξία του κέντρου που, χωρίς αμφιβολία τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης
ήταν ο κύριος λόγος ανάδειξης ή ρίψης μια κυβέρνησης, μας έχει φτάσει σε σημείο
να υπάρχει μόνο η δεξιά και μόνο η αριστερά, χωρίς αποτέλεσμα στην διακυβέρνηση
αυτής της χώρας πολιτικά, και στην έξαρση της κοινωνικής κρίσης στα μεγάλα
αστικά κέντρα κυρίως, με φαινόμενα ρατσισμού και αναρχίας να λαμβάνουν μέρος
καθημερινά.
Όσον αφορά την πολιτική, πιστέψτε με δεν είναι μόνο το
μνημόνιο, οι συντάξεις και το ασφαλιστικό. Μια σοβαρή διπλωματική κρίση μπορεί
να φέρει την Ελλάδα σε ένα άκρως επικίνδυνο στρατιωτικό σημείο. Το μεγαλύτερο
μέρος του ελληνικού λαού πιστεύει πως το ‘’παρασκήνιο’’ είναι αυτό που λαμβάνει
τις αποφάσεις για την Ελλάδα και είναι όλα προσχεδιασμένα και ένα σωρό άλλες
άθλιες και ανυπόστατες θεωρίες συνομωσίας. Δεν είναι έτσι όμως. Οι
ιμπεριαλιστικές τάσεις της Ανατολής και η γεωγραφική θέση της Ελλάδας σε συνδυασμό
με την έλλειψη ηγέτη αλλά και την ευθυνοφοβία των διοικούντων των τελευταίων
ετών δίνει πρόσφορο έδαφος στις σκέψεις εκείνων όσων έχουν τρελά οράματα περί
διάνοιξής τους στην Ευρώπη σε ότι αφορά την εθνική, οικονομική και, αν το
θέλετε, θρησκευτική κυριαρχία. Πρόσφατα η Ρωσία ζήτησε να χρησιμοποιήσει τον
ελληνικό εναέριο χώρο για την αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας στα τελευταία
κρούσματα των προσφύγων με την Ελλάδα ουσιαστικά να μην απαντάει και να ρίχνει
το μπαλάκι στο ΝΑΤΟ.
Δεν θα κάτσω να αναλύσω το συγκεκριμένο συμβάν, αλλά όταν
δεν έχεις την δυνατότητα να απαντήσεις σε ένα τόσο σοβαρό θέμα και ζητάς
βοήθεια εκ των έξω, τότε μην περιμένεις την εθνική επάνοδο του κράτους
(θυμηθείτε την κρίση στα Ίμια και την διπλωματική
μας ήττα). Είναι αυτό που ανέφερα και παραπάνω. Υπάρχει σοβαρή έλλειψη ηγέτη.
Είτε λέγεται πρωθυπουργός, είτε λέγεται Πρόεδρος της Δημοκρατίας, είτε δεν ξέρω
κι εγώ πώς, δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κάποιος ότι λείπει. Πόσο μάλλον
όλοι εσείς οι οποίοι ζήσατε εκ των έσω τους παλιότερους πολιτικούς. Πολιτικούς
με όλη την σημασία της λέξεως!
Προσωπικά δεν θεωρώ πως θα αλλάξει κάτι μετά και το
οποιοδήποτε αποτέλεσμα των εκλογών που είναι σε λίγες μέρες. Και δεν ξέρω για
εσάς τους μεγαλύτερους σε ηλικία, αλλά η γενιά μου το σίγουρο είναι ότι δεν
έχει θέση στην Ελλάδα. Δεν ρίχνω ευθύνες σε κανέναν. Αλλά ποτέ μου δεν θα έχω
εμπιστοσύνη στους σιωπηλούς. Η ιστορία έδειξε πως για όλα αυτοί φταίνε…
Ο Παναγιώτης Δήμος του Βασιλείου
είναι φοιτητής Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου