Ζαμπακάς Αλκιβιάδης

Ένας από του τελευταίους επιζώντες της Εθνικής Αντίστασης και τους ακόλουθους  συναγωνιστές του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ, Άρη Βελουχιώτη, μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας (Φλεβάρης του 1945), ο Αλκιβιάδης Ζαμπακάς έφυγε οριστικά και αμετάκλητα από τον μάταιο τούτο κόσμο προχτές. Τώρα αναπαύεται «εν τόπω χλοερώ», απαλλαγμένος από τα βάσανα και τις πίκρες της ζωής, καθώς «ο θάνατος, πάντα ταύτα εξηφάνισται».

Ο Αλκιβιάδης, παλληκάρι 19 χρονών, προσχώρησε στην ΕΠΟΝ της Αντίστασης και στη συνέχεια  ακολούθησε μαζί με άλλους δέκα  συγχωριανούς  του τον Άρη, παρά την αντίθεση του κόμματος. Και πλήρωσε κι αυτός ακριβά. Το  αντίτιμο της πατριωτικής του στάσης και αντίστασης ήταν φυλακές και εξορίες για 17 ολόκληρα χρόνια!! Κρατήθηκε σ’ όλα σχεδόν τα κολαστήρια της Ελλάδας, των Τρικάλων, της Κέρκυρας, του Ιντζεδίν των Χανίων -τις χειρότερες φυλακές της Ελλάδος- όπως ο ίδιος έλεγε. «Φιλοξενήθηκε» επίσης στους «νέους Παρθενώνες» και τα «καταστήματα σωφρονισμού», που ίδρυσαν οι πατριδοκάπηλοι κυβερνώντες της Εθνικοφροσύνης, «εν ονόματι του κομουνιστικού κινδύνου», για να επιβιώσουν πολιτικά!!

Για τους ίδιους λόγους, ως επικίνδυνος «κατσαπλιάς» και «κομουνιστοσυμμορίτης», συνελήφθη και το 1967 από τη δικτατορία, που «έσωσε» κι αυτή την Ελλάδα!!

Το σημείωμα αυτό, είναι ηθικό χρέος και ελάχιστος φόρος τιμής στον Αλκιβιάδη Ζαμπακά που υπήρξε ένας ζωντανός και αυτόπτης μάρτυρας γεγονότων της επώδυνης εκείνης χρονικής περιόδου. Ένας ασπούδαχτος, αλλά σπουδαίος αφηγητής και χειριστής της γλώσσας, τόσο στον προφορικό όσο και στον γραπτό λόγο, με εγκυκλοπαιδικές γνώσεις που «σπούδασε» στη μακρόχρονη θητεία του στις φυλακές. Με τεκμηριωμένη κριτική σκέψη απέναντι στα λάθη και στη στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ, της ηθικής εξόντωσης του Άρη.

Κρατώ στη μνήμη μου, την πρώτη σκηνή της γνωριμίας μας, πριν από λίγους μήνες στην αυλή του σπιτιού του, όταν με εύθυμη διάθεση μου αυτοσυστήθηκε ο παλιός αντάρτης από το Βαλτινό: «Ζαμπακάς Αλκιβιάδης του Γεωργίου και της Μηλιάς,  γεννηθείς το 1926, ετών 89».

                                           Φαλαγκάρας Σταύρος, εκπαιδευτικός 

Απεβίωσε ο Αλκιβιάδης Ζαμπακάς

Απεβίωσε ο συγχωριανός Αλκιβιάδης Ζαμπακάς του Γεωργίου και της Μηλιάς, την Δευτέρα 27 -Ιουλίου 2015 σε ηλικία 89 ετών.

Ο Αλκιβιάδης Ζαμπακάς γεννήθηκε το 1926 στο Βαλτινό. Παντρεύτηκε με την Μαρία το γένος Χρ. Ρούκα και απόχτησαν τρία παιδιά. Την Σταυρούλα, τον Γιώργο και τον Σταύρο.

Υπήρξε από τους τελευταίους συντρόφους του Πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ , Άρη Βελουχιώτη.

Από τις τελευταίες συνεντεύξεις του

Υπάρχει ελπίδα;

Γράφει ο Στέφανος Βαγγελός

Οι ώρες τούτες είναι δύσκολες. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση (Ε.Ε.) αποδείχθηκε ξεκάθαρα ότι κυριαρχούν οι εκβιασμοί των ισχυρών που συνθλίβουν αξίες, δημοκρατικά πολιτεύματα κι ολόκληρες κοινωνίες. Η οικονομική δικτατορία μέσου του χρηματοπιστωτικού συστήματος σήμερα γίνεται κατανοητή στην πλειοψηφία των πολιτών. Τα στελέχη όμως της αριστεράς το γνώριζαν καλά. Όσοι δεν εκτίμησαν σωστά τα δεδομένα διαψεύστηκαν. Αυτοπαγιδεύτηκαν στο επιθυμητό αποτέλεσμα και πίστεψαν ότι με μια σκληρή διαπραγμάτευση θα κερδίζαμε. Αποδείχθηκε τεράστιο λάθος. Όταν οι εκβιαστές είναι ισχυροί, δεν υποχωρούν.  

Υποκύψαμε ή αφεθήκαμε στον εκβιασμό;

Λύση της τελευταίας στιγμής δεν υπήρχε. Το κλείσιμο της στρόφιγγας του ευρώ από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (Ε.Κ.Τ.) ήταν ο εκβιασμός τους. Η δύναμη του κοινού νομίσματος είναι το δικό τους πανίσχυρο όπλο. Η ελληνική κυβέρνηση είχε από καιρό υποψιαστεί, ότι στόχος των δανειστών είναι να σβήσουν κάθε αμφισβήτηση στις πολιτικές λιτότητας στην Ε.Ε., να σβήσουν το πρώτο δείγμα αντίστασης των Ελλήνων στην Ευρώπη, να ρίξουν την εκλεγμένη κυβέρνηση και να αποδείξουν ότι δεν συμφέρει σε κανέναν να σηκώσει κεφάλι. Δυστυχώς για μας αυτές είναι οι κυρίαρχες δυνάμεις στην Ε.Ε. 

Πώς θα πετύχαιναν το στόχο τους; Όλοι το γνωρίζαμε και το συζητούσαμε. Αφήνοντας τις ελληνικές τράπεζες χωρίς ευρώ. Παγίδευσαν την οικονομική ζωή της χώρας, παγίδευσαν την κυβέρνηση, παγίδευσαν το λαό. 

Τι έκανε ωστόσο η ελληνική πλευρά τους πέντε αυτούς μήνες για να το αποφύγει;

Ποιο ήταν το εναλλακτικό σχέδιο που είχε Ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. για τη στιγμή του οικονομικού στραγγαλισμού; Το ολέθριο λάθος μας είναι ότι δεν υπήρχε εναλλακτικό σχέδιο. Το δεύτερο ότι η κυβέρνηση το φώναζε σε κάθε ευκαιρία. Διατυμπάνιζε προς κάθε κατεύθυνση την απόφασή της για «παραμονή στην Ε.Ε., παραμονή στο ευρώ». Έτσι έχασε κάθε διαπραγματευτική δυνατότητα. Κι επειδή γνώριζε ότι δεν έχει προετοιμάσει τα οικονομικά όπλα για να αντισταθεί και να στηρίξει τις προηγούμενες ελληνικές θέσεις στη διαπραγμάτευση, δεν εκμεταλλεύτηκε καν το συντριπτικό ΟΧΙ του λαού μας, παρά υιοθέτησε σχεδόν πλήρως τις προτάσεις τους και πήγε – με τη σύμφωνη γνώμη Ν.Δ., ΠΑ.ΣΟ.Κ. και ΠΟΤΑΜΙΟΥ – να φέρει οπωσδήποτε συμφωνία παραμονής στο ευρώ με οποιοδήποτε κόστος. Η ηγετική ομάδα του Μαξίμου αποφάσισε χωρίς καν να απευθυνθεί στα όργανα του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. χωρίς να ακούσει την πρόταση των μελών να υποκύψει στη βαρβαρότητα. 

Το κύπελλο

Κύπελλο: 1. φαρδύ και χαμηλό ποτήρι, πήλινο ή μεταλλικό, συνήθ. με ένα χέρι: για το γάλα.
2. (αθλ.) α. έπαθλο, συνήθ. σε σχήμα κύλικα ή αμφορέα, που δίνεται στο νικητή μιας αθλητικής αναμέτρησης. β.ονομασία αθλητικής αναμέτρησης ή σειράς από αθλητικές αναμετρήσεις. 2.το ξυλώδες περίβλημα που υπάρχει στον καρπό διάφορων φυτών. (Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής).

Πάει τώρα κάμποσος καιρός που ξαναήρθε στα χέρια μου ένα, συνηθισμένο για την εποχή του, αλλά στις μέρες μας, αν όχι δυσεύρετο, πάντως μη χρησιμοποιούμενο πια για τις ίδιες ανάγκες, κύπελλο.
Ένα απλό αλουμινένιο κύπελλο, που μου το είχε φέρει, θυμάμαι, ο πατέρας γυρίζοντας από κάποιο του ταξίδι. Σημαδεμένο, ιδίως στον πάτο του, με μικρά, εδώ κι εκεί, βαθουλώματα από τον χρόνο και τη μακρά αχρησία.
Αγνοούσα πια την ύπαρξή του. Για να πω την αλήθεια, το είχα ξεγραμμένο. Όπως, άλλωστε, και πολλά άλλα αντικείμενα - εξαρτήματα της -μακρινής πια- μαθητικής περιόδου. (Η σάκα που ύφανε η μάνα, βιβλία και τετράδια, ο κονδυλοφόρος με τη λεπτή πένα, το καλαμάρι (μελανοδοχείο) που πόσες φορές δεν αναποδογύρισε με αποτέλεσμα να περιχυθεί σχεδόν παντού η μελάνη και έτσι να χρειαστεί να επέμβει το τιμωρό χέρι του δασκάλου για να αποκατασταθεί η διαταραχθείσα ευταξία και οι ατυχήσαντες – παραβάτες του νόμου να φροντίσουμε, στο μέλλον, να είμαστε λιγότερο απρόσεκτοι). 
Γι’ αυτό είναι αδύνατο να αποδώσω με λέξεις εδώ την έκπληξη και τη συγκίνηση που δοκίμασα τη στιγμή που ξανάπιασα το κύπελλο στα χέρια μου.
Πολλές φορές προσπάθησα να γράψω κάτι γι’ αυτό το ταπεινό αλλά με πλούσια ιστορία σκεύος. Να του αποδώσω τον ελάχιστο οφειλόμενο φόρο τιμής κι ευγνωμοσύνης για τις τόσο πολύτιμες υπηρεσίες που μου πρόσφερε. Δεν αξιώθηκα όμως μέχρι τώρα και γι’ αυτό, κάθε φορά που το θυμόμουν, το είχα βάρος μέσα μου.
Αλλά σήμερα, είπα, ήρθε επιτέλους η ώρα να εξοφλήσω το χρέος μου. Φυσικά με τους αναλογούντες τόκους υπερημερίας, όπως λέμε στη νομική γλώσσα. Και έτσι προέκυψε το παρόν σημείωμα.
Σ’ αυτό λοιπόν το άσημο και σχεδόν παραπεταμένο κύπελλο, δε χώρεσε μόνο το γάλα – σκόνη, που μας μοίραζαν καθημερινά στο Δημοτικό Σχολείο τη δεκαετία του `60, για να μη λιποθυμήσουμε και που συνοδευόταν συνήθως από ένα μικρό κομμάτι κίτρινο τυρί (τι νοστιμιά!), αλλά και πολλά όνειρα και σχέδια κι ελπίδες πως –δε μπορεί- θα ξημερώσει και για μας μια καλύτερη ζωή.
Σαν κάποια θεϊκή δύναμη να το προστάτευε το κύπελλο αυτό τόσα χρόνια περιπετειώδους βίου, ώστε να μην παραπέσει ή να μην ξεχαστεί κάπου και να ξαναβρεθεί τελικά στα χέρια μου. Και μάλιστα σε μια στιγμή που δεν το περίμενα.
Έτσι ήρθε να γεφυρώσει το χάσμα του χρόνου, που μέρα με την ημέρα γίνεται αβυσσαλέο. Να γίνει το όχημα για να με ταξιδέψει πίσω στα αξέχαστα παιδικά χρόνια.
Αξέχαστα όχι, βέβαια, γιατί ήταν τάχα ανέφελα κι ευτυχισμένα –κάθε άλλο, σκληρά σαν τη στουρναρόπετρα ήταν- αλλά γιατί, έτσι κι αλλιώς, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου.
Πιάνω, λοιπόν, σήμερα το κύπελλο αυτό στα χέρια μου. Το κοιτάζω και ψηλαφίζω τα βαθουλώματά του. Φαντάζομαι κάθε μόριό του να γίνεται λέξη για να αφηγηθεί την ιστορία των παιδικών μου χρόνων.
Αυτό το ταπεινό κύπελλο που πιάνει ελάχιστο χώρο σ’ ένα ράφι, αλλά χωράει μέσα του ένα κομμάτι της ζωής μου, θα είναι ασυγχώρητο λάθος μου αν το ξαναχάσω.
Θα βρίσκεται εκεί στη γωνιά του για να κρατάει αναμμένο το καντήλι της μνήμης και της νοσταλγίας. Και θα είναι μαζί ένα μικρό τρόπαιο - σύμβολο νίκης στον άνισο και ατελείωτο αγώνα της ζωής.

Του Νίκου Επ. Φαλαγκάρα

Απεβίωσε η Αικατερίνη Τσιγάρα συζ. Αθανασίου

Απεβίωσε την Δευτέρα 20 Ιουλίου 2015 η συγχωριανή μας Αικατερίνη Τσιγάρα, σύζυγος του Αθανασίου σε ηλικία 76 ετών. Η Αικατερίνη Τσιγάρα το γένος Γεωργίου Πέτρου γεννήθηκε το 1939 στο Βαλτινό. Παντρεύτηκε με τον Αθανάσιο Τσιγάρα και έκαναν δύο παιδιά, Τον Γιώργο και τον Σπύρο.

Η εφημερίδα μας εύχεται στους οικείους της, τα θερμά συλλυπητήρια.