Εικόνες του χωριού

Το πλύσιμο των ρούχων στο ποτάμι.

Παλιότερα, πριν την καθιέρωση του πλυντηρίου στα νοικοκυριά, οι νοικοκυρές, για την μπουγάδα τους και το πλύσιμο των ρούχων της οικογένειας, έστηναν το πλυσταριό τους σε διάφορα σημεία των ποταμών.

Εκεί στη Σαλαμπριά, όπου αντιλαλούσε ολόκληρη η ποταμιά από τις φωνές και τα τραγούδια των γυναικών, εκεί όπου οι νοικοκυρές έδιναν τον αγώνα τους για την καθαριότητα των ρούχων, εκεί όπου εξελίσσονταν οι καλύτερες στιγμές των παιδιών μέσα στο νερό με τα διάφορα παιχνίδια τους, εκεί όπου η επικοινωνία γινόταν ζωντανή και «έβγαιναν» όλες οι τοπικές ειδήσεις, εκεί στήνονταν τα υπαίθρια πλυσταριά και δημιουργούνταν ένας τόπος συνάθροισης, επικοινωνίας και χαράς.

«Μια πούλια ειν’ στον ουρανό, μια λυγερή στον κάμπο,
υφαίνει τα μεταξωτά, τα νερατζιά μαντίλια.
Στον ουρανό τα ύφαινε, στον κάμπο τα λευκαίνει
και στο νερό της ποταμιάς βαρεί και τα κρουσταίνει».
Θεσσαλικό τραγούδι

Το πλύσιμο γίνονταν σε τακτά διαστήματα και βέβαια, όταν είχε ηλιοφάνεια.
Μάζευαν τ’ άπλυτα σε κοφίνια, τα φορτώνανε στο γάιδαρο ή στο κάρο και τα μεταφέρανε στο ποτάμι. Μαζί τους, φρόντιζαν να υπάρχουν καζάνια, σκάφες, ταψιά κόφες, κόπανοι, ξύλα για τη φωτιά, κι έφτιαχναν το φυσικό τους πλυσταριό.

Διάλεγαν ένα κατάλληλο μέρος, να είναι ρηχό, καθαρό και απάνεμο. Βρίσκανε διάφορες μεγάλες πέτρες για παραστιά, και τοποθετούσανε επάνω το καζάνι στο οποίο έβραζαν το νερό.

Για τον καθαρισμό των ρούχων χρησιμοποιούσαν στάχτη την αλισίβα. Έβαζαν τα ρούχα σε μια κόφα με διάτρητη βάση πάνω σ΄ ένα ταψί ή μια σκάφη για να μαζεύουν τα νερά. Μετά το πρώτο χέρι πλυσίματος με σαπούνι τα βάζανε στη κόφα. Από πάνω στρώνανε ένα σταχτοπάνι και πάνω στο λευκό πανί έριχναν δύο χούφτες κοσκινισμένη στάχτη.

Για το πλύσιμο των χοντρών μάλλινων ρούχων πήγαιναν συνήθως σε ρέματα όπου υπήρχε άφθονο νερό αλλά και μέρος για το πλύσιμο και κοπάνισμα των ρούχων. Πρώτα τα αφήνανε να μουλιάσουν μέσα στο νερό μετά τραβώντας τη μία άκρη τα κοπάνιζαν σε επίπεδο μέρος με τον κόπανο και διπλώνοντάς τα λίγο-λίγο συνέχιζαν να τα χτυπούν, ώστε να κοπανίσουν όλο το ρούχο για να φύγουν οι βρωμιές.

Ο κόπανος που χρησιμοποιούσαν ήταν ένα ξύλο μήκους 70 εκ. το μισό ήταν φαρδύ για να χτυπά τα ρούχα και το υπόλοιπο κατέληγε ποιο λεπτό και κυκλικό για να πιάνεται με το χέρι.

Στο τέλος τα ξεπλένανε με άφθονο νερό. Τα άπλωναν στα κλαδιά των θάμνων να στεγνώσουν και το απόγευμα ή το βράδυ επέστρεφαν στο σπίτι.

Εμπλουτίζοντας το θέμα μας «Το πλύσιμο των ρούχων στο ποτάμι» παρουσιάζουμε παρακάτω μια σειρά φωτογραφιών από τέτοιες ειδυλλιακές εικόνες.