Εξομολογηση σ’ ενα παιδι

Παιδί μου, συγχώρα με, μα νιώθω άχρηστος και αδύναμος να σου μεταλαμπαδεύσω αυτά που μου’ μαθε ο δικός μου πατέρας. Όλα όσα έμαθα και είχα ως ζύγια ισορροπίας και καθαρής πορείας αποδεικνύονται καθημερινά άχρηστα και παρωχημένα.

Όλες οι αξίες και οι αρχές που είχα κατά νου να σου μάθω καταρρέουν η μία πίσω από την άλλη, και η μόνη παρηγοριά (αν μπορεί κανείς να το πει έτσι) είναι ότι και πολλοί άλλοι ­ ίσως οι περισσότεροι ­ νιώθουν το ίδιο κενό. 

Και επειδή αυτά θα σου ακούγονται περίεργα για το παιδικό σου μυαλουδάκι, θα στα πω όσο μπορώ πιο απλά. Θα πρέπει να επιμείνω να φας τα νιάτα σου σπουδάζοντας για να ενταχθείς, στα τριάντα σου, στη στρατιά των ανέργων ή στην καλύτερη περίπτωση στη γενιά των 700 ευρώ. Άλλωστε, δεν ξέρω πόσο θα ζήσω και για πόσο θα μπορώ να σε συνδράμω.

Σήμερα, βλέπεις, δεν φτάνει η γνώση, η εξειδίκευση, η εργατικότητα, η τιμιότητα για να πάει κανείς μπροστά. Το ιδεολογικό χρώμα είναι το υπέρτατο προσόν. Δεν θα υποστηρίξω με σθένος πια ότι πρέπει να σέβεσαι τους θεσμούς και τα θεσμικά όργανα της συντεταγμένης πολιτείας μας.

Άλλωστε, αυτοί έχουν πάψει να μας σέβονται ως πολίτες εδώ και πολλά χρόνια. Δεν θα σου πω καν εκείνο το κλασικό ότι στις δημοκρατίες το έσχατο καταφύγιο του κατατρεγμένου είναι η Δικαιοσύνη.

Και τούτο γιατί έχει πια διαφορετικά μέτρα και σταθμά. Άλλα αν είσαι πολιτικός, μεγαλοεπιχειρηματίας, μεγαλοπαράγοντας και άλλα αν είσαι απλός, μη διαπλεκόμενος, πολίτης. Δεν θα σου πω να πορευτείς στη ζωή σου με τον σταυρό στο χέρι, γιατί βλέπω καθημερινά την προκοπή όλων των ομοϊδεατών μου! Αλλά, από την άλλη, δεν ξέρω να σου μάθω πώς να κλέβεις, να ελίσσεσαι και να τη σκαπουλάρεις.

Βλέπεις παιδί μου εγώ με το μεροκάματο έμαθα να ζω και όλα τα άλλα με τρομάζουν. Δεν θα σου μιλήσω για τα εφόδια του μυαλού ­ και όχι της εξωτερικής εμφάνισης ­ γιατί βλέπω ποιοι και ποιες παρελαύνουν κάθε μέρα στις τηλεοράσεις και στα χαζοπεριοδικά. Ποιοι θεωρούνται «επώνυμοι» και ποιοι κατηγοριοποιούν όλους εμάς στο χωρίς κανένα ενδιαφέρον «ανώνυμο πλήθος».

Όπως δεν θα σου μιλήσω για τα ιδανικά της φυλής μας που μας κράτησαν ζωντανούς και όρθιους τόσους αιώνες. Βλέπεις, και αυτά έχουν ανατραπεί και εκφυλιστεί. Για ποια πατρίδα να σου μιλήσω χωρίς να δακρύσω. Σε ποιους σύγχρονους Παρθενώνες των νεοελλήνων να αναφερθώ στην εποχή της αρπαχτής, της λαμογιάς και του «ε, και τι έγινε»;

Ποια παραδείγματα ανθρώπων των γραμμάτων, των τεχνών και των επιστημών να σου αναφέρω για να έχεις κι εσύ κάποια πρότυπα να πορεύεσαι; Δεν βρίσκω, γιατί και αυτοί είναι χαμένοι στο «ανώνυμο πλήθος» της ανέχειας. Κουκουλώθηκαν και αυτοί από τους πρόσκαιρους και αναλώσιμους celebrities και τις παρέες των νεόπλουτων επιδειξιών. Τά ‘χω χαμένα, παιδί μου, σε όλα τα επίπεδα.

Γι αυτό πορεύσου όπως νιώθεις καλύτερα με τον εαυτό σου, και είθε έτσι να είσαι ευτυχισμένο και ψυχικά γεμάτο. Αργότερα, ίσως με καταλάβεις. Ίσως η δική σας γενιά τα καταφέρει καλύτερα από τη δική μας.

Εμείς αποτύχαμε οικτρά κι έτσι κουρασμένοι που νιώθουμε οι περισσότεροι, δεν ξέρω αν μπορέσουμε να αλλάξουμε κάτι. Πάντως προσπαθήσαμε ­ κι αυτό ας το υπολογίσετε στη συνολική ιστορική αποτίμηση.