Εικόνες από τα παλιά "Η βοϊδάμαξα"

Η εφεύρεση της βοϊδάμαξας συμπίπτει με την επινόηση του τροχού και είχε πολύ μεγάλες επιπτώσεις στη μετέπειτα πρόοδο της ανθρωπότητας. Μέχρι τότε οι μεταφορές γίνονταν με τα χέρια του ανθρώπου και ήταν εξαιρετικά δύσκολες, και πρακτικά αδύνατες.

Η βοϊδάμαξα είναι ένα ξύλινο δίτροχο όχημα με συμπαγείς ρόδες, που παλιότερα στον Θεσσαλικό κάμπο ήταν ευρέως διαδεδομένη.
Οι αγρότες την χρησιμοποιούσαν ως μεταφορικό μέσον στις αγροτικές τους εργασίες.

Για να σέρνουν την βοϊδάμαξα, χρησιμοποιούσαν διάφορα ζώα, κυρίως βόδια που δένονταν με το όχημα με τη βοήθεια του ζυγού και δερμάτινων λουριών. 

Μερικές χαρακτηριστικές παλιές φωτογραφίες που διασώθηκαν μας δίνουν πληρέστερη εικόνα αυτού του ευλογημένου εργαλείου που χρησιμοποιούσαν οι αγρότες...

Ιστορίες από το Βαλτινό. «Ο ασυνείδητος οδηγός»

Του Δημήτρη Τσιγάρα

Εκείνο το απόγευμα στο Βαλτινό έβρεχε. Ο Γιώργος μπήκε στο αυτοκίνητό του και ξεκίνησε για τα Τρίκαλα. Κάτι δουλειές ρουτίνας είχε να διεκπεραιώσει, θα έκανε και λίγα ψώνια και θα επέστρεφε πάλι στο χωριό.

Είχε σχεδόν νυχτώσει όταν πήρε το δρόμο της επιστροφής και λίγο πριν βγει από την πόλη ξαφνικά προβάλει μπροστά του, σχεδόν στη μέση του δρόμου, ένας νεαρός. Με επιδέξιο ελιγμό ο Γιώργος προσπάθησε να τον αποφύγει, φρενάρισε και εγκαίρως, αλλά δυστυχώς το κακό έγινε. Τον παρέσυρε καμιά δεκαριά μέτρα και τον έριξε στην άκρη του δρόμου.
Ταραγμένος άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου του, βγήκε για λίγο έξω και κοίταξε γύρω του. Ήταν ερημιά. Μόνο ο νεαρός κείτονταν στην άκρη του δρόμου αιμόφυρτος. Η ασυνήθιστη ερημιά, η βροχή, και το σκοτάδι ήταν για αυτόν καλή ευκαιρία να αποφύγει το μπλέξιμο και τα τραβήγματα του ατυχήματος. Ξαναμπαίνει στο αυτοκίνητό του κάνει έναν γρήγορο έλεγχο γύρω του και φεύγει.
Όταν έφτασε στο Βαλτινό, έβαλε το αυτοκίνητό του στο γκαράζ έκανε και έναν έλεγχο στο σημείο που είχε χτυπήσει τον νεαρό και αφού διαπίστωσε πως ήταν όλα εντάξει μπήκε στο σπίτι του ήρεμος.
Δεν είχε περάσει ούτε καν μια ώρα όταν χτύπησε το τηλέφωνο.
-Είστε ο κύριος Γιώργος…;
-Μάλιστα.
-Από την αστυνομία σας παίρνουμε, ο γιος σας είχε ένα τροχαίο ατύχημα…

Αγάλματα, προτομές, ηρώα των Τρικάλων

Μια συνοπτική αναφορά σε ορισμένα έργα τέχνης (μνημεία) Αγάλματα, Προτομές και Ηρώα, τα οποία βρίσκονται διάσπαρτα σε διάφορα σημεία της πόλης των Τρικάλων. Και είτε προσδίδουν στο χώρο αισθητική, είτε στοχεύουν στην επίκληση της μνήμης, αφού φιλοτεχνήθηκαν, άλλα με αφορμή την απόδοση φόρου τιμής σε κάποιο σημαντικό πρόσωπο και άλλα ως έκφραση καλλιτεχνικής δημιουργίας, βρίσκονται εκεί και δηλώνουν με μεγαλοπρέπεια την παρουσία τους. Οι φωτογραφίες είναι του Δημήτρη Τσιγάρα.

«Οι πέντε Επονίτες» 

Το ορειχάλκινο σύμπλεγμα αναφέρεται στη θυσία των πέντε επονιτών στις 18 Απριλίου 1944. Φιλοτεχνήθηκε από τον γλύπτη Α. Καραχάλιο. Είναι δωρεά του Βασιλείου Μπακάλη. Στήθηκε επί Δημαρχίας Αθ. Τριγώνη. Βρίσκεται στην πλατεία Ρήγα Φεραίου και φέρει την επιγραφή: «Εδώ στις 18 Απρίλη 1944, οι καταχτητές κρεμάσανε τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης Στέργιο Γάτσα, Γιάννη Μπριάζη, Κώστα Στεργιόπουλο, Κώστα Σύρμπα και Αποστόλη Τσανάκα.

Σε μαρμάρινη στήλη υπάρχει γραμμένο απόσπασμα από το γράμμα του Κώστα Σύρμπα στον πατέρα του. «Να θυμάσαι πως ο γιος σου πάει πικραμένος γιατί δεν θ’ ακούσει τις καμπάνες της ελευθερίας. Αντίο. Ζήτω η Ελευθερία. Κώστας. Ήτανε γραφτό να πεθάνω Απρίλη».

Ανδριάντας Στέφανου Σαράφη (1890-1957) 

Ορειχάλκινος ανδριάντας του αρχηγού του ΕΛΑΣ. Βρίσκεται στην Κεντρική Πλατεία. Φιλοτεχνήθηκε από τον γλύπτη Αν. Καραχάλιο. Στήθηκε από το Δήμο Τρικκαίων επί δημαρχίας Αθ. Τριγώνη.

Ανδριάντας Κων/νου Κανάρη (1795-1877) 

Ορειχάλκινος ανδριάντας. Φιλοτεχνήθηκε από τον γλύπτη Τριάντη. Βρίσκεται επί της οδού Βασιλείου Τσιτσάνη, δίπλα στην κεντρική πεζογέφυρα.

Λαζόπουλε σιώπησε!

Του Παναγιώτη Δήμου 

Και εκεί που έλεγες ότι τα έχεις δει όλα σε αυτήν την χώρα, ήρθε το τελευταίο Αλ Τσαντίρι και μας ισοπέδωσε. Ο Λάκης Λαζόπουλος κάνοντας αυτό που ξέρει καλά (και δεν είναι ειρωνεία αυτό), ακολούθησε την ροή που έχει στις liveπαραστάσεις του (πρόκληση γέλιου – πρόκληση συναισθήματος – πρόκληση γέλιου), έβγαλε αγανάκτηση (και) για αυτήν την κυβέρνηση και παρέα με εκατομμύρια Έλληνες αγανακτισμένους έστειλε στο διάολο την Ευρώπη, την κυβέρνηση και τα μνημόνια. Έχει λογική όμως αυτό που κάνει;

Σε καμία των περιπτώσεων όχι! Η τρομερά επιτυχημένη εκπομπή του Λάκη Λαζόπουλου είναι στις οθόνες μας τα τελευταία περίπου δέκα χρόνια μέσα από την συχνότητα του Alpha. Ο κύριος Λαζόπουλος ουδέποτε έκανε γνωστές τις πολιτικές του πεποιθήσεις, παρόλα αυτά οι αντιευρωπαϊκές του τάσεις είναι εύκολα αντιληπτές από την σάτιρά του. Αυτό που ελάχιστος κόσμος γνωρίζει όμως είναι πως, από το 2008 μέχρι το 2012 το συγκεκριμένο κανάλι πέρασε πλειοψηφικά στα χέρια του ομίλου RTL, ενός ομίλου με βάση στο Λουξεμβούργο και με επενδύσεις στον χώρο των ΜΜΕ σε Γερμανία, Γαλλία, Λουξεμβούργο καθώς και άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ο όμιλος αυτός κοστολογείτε στα 5,8 δις (!) ευρώ και έχει πάνω 11.000 εργαζόμενους.

Πράγμα που σημαίνει ότι για μια τετραετία ένας εκ των έντεκα χιλιάδων εργαζομένων ήταν και ο Λάκης Λαζόπουλος και κάτι μου λέει πως ο μισθός του δεν ήταν παρόμοιος με αυτό ενός καμεραμάν. Το κοινό του θα λέγαμε ότι αποτελείτε από τον απλό μέσο Έλληνα πολίτη και η περσόνα του πάνω στην σκηνή αποτελεί ουσιαστικά αυτόν τον πολίτη με φωνή που ακούγεται πανελλαδικά.

Απεβίωσε ο Γεώργιος Δ. Κατσιούλης

Απεβίωσε την Τετάρτη 15 Ιουνίου 2016 ο συγχωριανός Γεώργιος Κατσιούλης του Δημητρίου και της Σταυρούλας σε ηλικία 81 ετών.

Ο Γεώργιος Κατσιούλης γεννήθηκε στο Βαλτινό το 1935, ήταν παντρεμένος με την Βασιλική, το γένος Ηλία Βότσιου και είχε ένα παιδί, την Παναγιώτα.

Βαλτινιώτικο Παραμύθι «Η νεράιδα του Βαλτινού»

Μια φορά κι έναν καιρό,

Στα παλιά τα χρόνια, στο Βαλτινό δεν υπήρχε κανένας καλός και όμορφος άνθρωπος. Και οι άνδρες και οι γυναίκες, εμφανισιακά, ήτανε άσχημοι, ξερακιανοί και μαυριδεροί, αλλά και ψυχικά κακοί και άσπλαχνοι. 

Ασχολούνταν δε με την γεωργία και την κτηνοτροφία.

Ένα βράδυ με φεγγάρι, ένας τσοπάνος εκεί που φύλαγε τα πρόβατα κοντά στο ποτάμι άκουσε ξαφνικά τραγούδια και είδε να χορεύουν κάτι πεντάμορφες γυναίκες.

Πλησίασε κρυφά όσο μπορούσε και κρύφτηκε πίσω από ένα δένδρο με σκοπό να ακούσει και να δει αυτές τις γυναίκες που τραγουδούσαν και χόρευαν πανέμορφα.

Οι γυναίκες, που δεν ήταν άλλες από τις νεράιδες των ποταμών, είχαν πλύνει και είχαν αφήσει τα μαντήλια τους επάνω σε κάτι θάμνους λυγαριάς για να στεγνώσουν και το ΄χανε ρίξει στο χορό και στο γλέντι.

Ο τσοπάνος θαμπωμένος από την ομορφιά τους, βρίσκει την ευκαιρία και κρυφά πάει και παίρνει ένα μαντίλι.

Όταν τέλειωσαν το γλέντι τους οι νεράιδες, μία - μία πήγαιναν έπαιρναν το μαντίλι τους και εξαφανίζονταν, γίνονταν αερικά.

Όμως μία από αυτές δεν βρήκε το μαντίλι της και δεν μπορούσε να γίνει αερικό, δεν μπορούσε να εξαφανιστεί, γιατί η μαγική δύναμή της ήταν στο μαντίλι.

Άρχισε τότε να ψάχνει απελπισμένη και να κλαίει με λυγμούς.

Την πλησίασε τότε ο τσοπάνος και της είπε, ότι αυτός είχε πάρει το μαντίλι της, αλλά δεν θα της το έδινε γιατί ήθελε να την κάνει γυναίκα του.

Η νεράιδα μάταια τον παρακάλεσε να της δώσει πίσω το μαντίλι της και στο τέλος υπέκυψε και αναγκάστηκε να τον παντρευτεί.

Έτσι η νεράιδα παντρεύτηκε με τον άσχημο και κακό τσοπάνο, έκαναν οικογένεια και γέννησαν ωστόσο, πανέμορφα και καλά παιδιά.

Τα χρόνια περνούσαν, ήρεμα κι ευτυχισμένα για την οικογένεια στο χωριό. Τα παιδιά μεγάλωσαν, παντρεύτηκαν, έκαναν οικογένειες…

Μια μέρα στο πανηγύρι του χωριού, εκεί όπου είχε στηθεί ο χορός, και το γλέντι είχε κορυφωθεί, η νεράιδα ζήλεψε και ζήτησε από τον άντρα της να της δώσει το μαντίλι για να χορέψει στο χορό.

-Δώσε μου το μαντίλι, του είπε, νοστάλγησα θέλω να χορέψω, δεν πρόκειται να φύγω τώρα πια έχουμε οικογένεια.

Ο άντρας της την λυπήθηκε και της έδωσε το μαντίλι της για να χορέψει.

Μπήκε λοιπόν η νεράιδα πρώτη στο χορό και εκεί, στη δεύτερη στροφή άρχισε να τους χαιρετά όλους και να εξανεμίζεται σιγά σιγά ώσπου εξαφανίστηκε τελείως.

Έμεινε όμως πίσω πικραμένος ο άντρας της και τα παιδιά της.

Από τότε άρχισαν, οι απόγονοί τους στο Βαλτινό, να γεννιούνται και να είναι όλοι πανέμορφοι και καλοί άνθρωποι!

Το παραμύθι αυτό μας το αφηγήθηκε, συγκινημένος, ο συγχωριανός Κώστας Απόχας.  

Μία μαγευτική, υπέροχη βραδιά με πολύ χορό από την σχολή χορού «Τέρψις»!!!

Άλλος ένας επιτυχημένος χρόνος της Ακαδημίας Χορού Τέρψις έφτασε στο τέλος της. Η χρονιά έκλεισε με μία λαμπερή, αποχαιρετιστήρια εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 11 Ιουνίου 2016 και ώρα 20:00 στο Ξενοδοχείο Gallery Art Hotel (ΚΤΕΛ). Στην εκδήλωση συμμετείχαν περίπου 150 άτομα όλων των ηλικιών (τμήματα προσχολικά, δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο, ενήλικες, καθηγητές, αγωνιστικές ομάδες…) όπου μαζί με τους θεατές έκαναν το Γύρο του Κόσμου σε 2 ώρες ακολουθώντας μία απολαυστική χορευτική διαδρομή σε άλλους πολιτισμούς!!!

Η αίθουσα ήταν κατάμεστη από 550 και πλέον θεατές, καθώς η προσέλευση του κοινού ξεπέρασε κάθε προσδοκία.
Οι θέσεις άρχισαν να γεμίζουν από νωρίς και λίγο πριν από την έναρξη, δεν υπήρχε χώρος ούτε για… όρθιους καθώς όπως αποδείχθηκε κανείς δεν ήθελε να χάσει το ραντεβού!!!

Οι θεατές αποζημιώθηκαν πλήρως, απολαμβάνοντας μια βραδιά με ανεξάντλητη έμπνευση, κέφι και διάθεση καθώς δεν σταμάτησαν να χειροκροτούν τους μαθητές που έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό για ακόμη μία φορά και μάγεψαν το κοινό αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις.

Το ενθουσιώδες πλήθος δεν έπαψε δευτερόλεπτο να χειροκροτεί και να λικνίζεται στους γεμάτους ενέργεια ρυθμούς, μαζί με τους εντυπωσιακούς πρωταγωνιστές επί σκηνής…

Ιστορικά στοιχεία για την Μονή Αγίου Βησσαρίωνα

Από την προσωπική ιστοσελίδα του facebook του Βασίλη Πανάγου αλιεύσαμε τα παρακάτω ενδιαφέροντα ιστορικά στοιχεία για την Ιερά Μονή του Αγίου Βησσαρίωνα (Ντούσικου).

Η Μονή Δουσίκου σε σχέδιο του Γάλλου αρχαιολόγου Leon Heaney, όταν την επισκέφτηκε τον Ιούλιο του 1858

"Αὕτη κτησθεῖσα ὑπό τοῦ Ἁγίου Βησσαρίωνος Ἀρχιεπισκόπου Λαρίσσης [....], ἐπλουτίσθη ὑπό τε αὐτοῦ καί τῶν διαδόχων του, σύν τοῖς ἄλλοις, καί διά λαμπρᾶς καί πλουσιωτάτης βιβλιοθήκης, καθώς εἰς τήν πρός τούς διαδόχους του Ἀρχιεπισκόπους Λαρίσσης διαθήκην ῥητῶς ἀναφέρει. Τήν βιβλιοθήκην ταύτην οἱ μεταγενέστεροι Πατέρες καί Ἡγούμενοι τῆς Μονῆς ἐπλούτισαν διά πολλῶν ἔτι συγγραμμάτων, χειρογράφων καί μή, ὥστε δέν θά ἦτο ὑπερβολή ἐάν ἐλέγομεν ὃτι ὑπερέβη τάς ἀρχαιοτάτων Μετεώρων τοιαύτας"

Την ενδιαφέρουσα αυτή πληροφορία μας δίνει ο μοναχός Ευγένιος Σερεντέλος, ο οποίος το 1904 συνέταξε τον κατάλογο της βιβλιοθήκης της Μονής Δουσίκου, με τον χειρόγραφο πλούτο της.
Προηγήθηκε όμως, δυστυχώς, τον Αύγουστο του 1882 η αρπαγή 532 περγαμηνών χειρογράφων και η μεταφορά τους στην Εθνική βιβλιοθήκη, με απόφαση της Ελληνικής πολιτείας. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Μονή κατείχε έως τα τέλη του 18ου αιώνα περισσότερα από 700 χειρόγραφα, εκ’ των οποίων πολλά με σημαντική θεολογική, ιστορική και καλλιτεχνική αξία. Συνεπώς, διέθετε μια από τις αξιολογότερες και πλουσιότερες μοναστηριακές βιβλιοθήκες του Ελλαδικού χώρου.

 Η πρώτη σελίδα από τον κατάλογο της βιβλιοθήκης της Μονής, όπως την συνέταξε ο μοναχός Ευγένιος Σερεντέλος το 1904.

Διαβάζοντας μια παλιά φωτογραφία

Διαβάζοντας μια παλιά οικογενειακή φωτογραφία περιπλέχτηκα εκουσίως σε ατέρμονους μονολόγους, σκέψεις και συλλογισμούς.

Ο χώρος: Άλσος της Παναγίας Βαλτινού

Ο χρόνος: Πανηγύρι Δεκαπενταύγουστου 1966.

Τα πρόσωπα: Στο κέντρο ο πατέρας, ένας βιοπαλαιστής αγροφύλακας, που γνώριζε πώς να ξεπερνάει το άχθος του βιοπορισμού με χαμόγελο, κινημένος από εκείνο το élan vital (ζωτική δύναμη) που κονταροχτυπιέται με τις αντιξοότητες και ανεβάζει στο κατακόρυφο την ένταση της ζωής.

Αριστερά ο αδερφός, που πρόκρινε πάντα την απόδοση έναντι της απόλαυσης.

Και δεξιά εγώ, o αθεράπευτα αναζητητής της αλήθειας. Μιας αλήθειας που συγκροτείται απ’ τα «κομμάτια και τα θρύψαλα» του παρελθόντος, για να φτάσει στο σήμερα συμπαγής και πλήρης, ώστε να οδηγηθεί στη συνέχεια με το όνειρο και τη φαντασία στο μέλλον…  

Μου γνέφουν τα πρόσωπα της φωτογραφίας και μου θυμίζουν το παιδί που ο ίδιος κάποτε υπήρξα.

Στην ανθρώπινη ψυχή, μας λέει ο Γκαστόν Μπασελάρ, υπάρχει μόνιμος και άφθαρτος, ακόμη κι αν τον αγνοούμε, ένας πυρήνας παιδικής ηλικίας, ασάλευτης αλλά αεί ζώσας, εκτός ιστορίας, κρυμμένης από τους άλλους. Είναι ό,τι απαρνήθηκε η ενηλικότητα για να στεριώσει, μα εκείνο πάντα επιστρέφει· ακυρωμένο απ’ τη σκληρότητα του χρόνου, κι όμως ανέπαφο.

Με αποσπά από την σημερινή πραγματικότητα η εικόνα και μου ζητάει να προσηλωθώ στην ατομική μου περίπτωση διαρρηγνύοντας τα όρια του ιδιωτικού ώστε να κερδίσω σε καθολικότητα.

Και μέσα από την λεπτομερή αποτύπωση του βιωμένου να καταφέρω να αποκαλύψω ένα βασικό σχήμα που να αναδεικνύει την βαθύτερη ενότητα του εαυτού μου.

Να μετουσιώσω την υπαρξιακή απορία μέσα από το πυκνό ευωδιαστό δίχτυ των αναμνήσεων.

Να θυμηθώ τις πρώτες εικόνες της ζωής μου, το πρώτο παιχνίδι, το πρώτο τσιγάρο, το πρώτο μεροκάματο, την πρώτη κιθάρα, το πρώτο ερωτικό σκίρτημα, την πρώτη επιτυχία, την πρώτη ματαίωση… και να συνειδητοποιήσω οριστικά την ενηλικίωσή μου, μεταβαίνοντας από τον νήπιο παράδεισο του αδιαίρετου στο σχίσμα που επιβάλλει η διεκδίκηση της ατομικότητας.

Και μέσω αυτής της τρυφερής αλλά και συγκινημένης μνημονικής ανάκλησης να γίνει η επανεγγραφή όλων όσων απορροφήθηκαν και μετουσιώθηκαν με όλες τις αισθήσεις από τον περιβάλλοντα κόσμο, αλλά ταυτόχρονα χωρίς να έχεις διά παντός εξοριστεί από την Εδέμ της ανεμελιάς.

Κόντρα στους στίχους:

«Και έτσι πεπεισμένος να ανεβάζεις διαρκώς τον πήχη

ώστε να στεφτείς με δάφνες,

το μόνο που κατάφερες κι αυτό με λίγη τύχη,

είναι να γευτείς μονάχα πικροδάφνες». 

Μνήμες από το χωριό «Τα καλοτάξιδα πουλιά»

Είχε καλοκαιριάσει για τα καλά.
Ο ήλιος έψηνε την πέτρα, και χρύσωνε τις καλαμιές στα χωράφια. Η ζέστη συμμαχούσε με την απόλυτη σιγή του μεσημεριού.
Η φύση, μετά τη σύλληψη της άνοιξης, είχε περάσει στον τοκετό και σκορπούσε απλόχερα τα γεννήματά της.
Η κάψα του μεσημεριού γαλήνευε τη μέρα και θέριευε το φόβο. Το ανεπαίσθητο θρόισμα των φύλλων έμοιαζε με αστραπόβροντο στην απόλυτη σιωπή της ζέστης.
Αυτές οι μεσημεριανές ώρες στο Βαλτινό ήταν μυστήριες, γεμάτες με πρόκληση και δέος.
Λίγοι αγρότες έξω στα χωράφια κάτω από τον ίσκιο της γκορτσιάς περίμεναν να πέσει λίγο ο ήλιος, για να συνεχίσουν την εργασία τους.
Οι τσοπάνηδες στάλιαζαν τα ζώα τους στα γρέκια και έπαιρναν ένα υπνάκο στη σκιά του δένδρου μέχρι να κοπάσει το λιοπύρι.
Που και πού κανένας τζίτζιγκας έσπαζε με το τραγούδι του την απόλυτη σιωπή του μεσημεριού.
Και εμείς τα παιδόπουλα, χωρίς τις σκοτούρες του σχολείου, με μια φέτα ψωμί, με ζάχαρη και νερό, στο χέρι, χαζεύαμε και παίζαμε με τον κουρνιαχτό ξυπόλυτοι στους δρόμους.

Συναντιόμασταν με άλλους φίλους και αναζητούσαμε την δροσιά στα ποτάμια, πότε για ψάρεμα με τα χέρια και πότε για μπάνιο στα διάφορα κλούρια που ξέραμε.
Στη φλέβα, εκεί κοντά στα μαντριά τα Πραταίικα, πότε ψαρεύαμε με τα χέρια πλατίτσες και μυλονάκια και πότε ψάχναμε για καβούρια, βάζοντας τα χέρια μας μέσα στις γρούσπες. Που και που βλέπαμε κανένα μπακακόφιδο, ή καμιά νεροφίδα και τα κυνηγούσαμε με διάφορα κλαριά.
Κι όταν «μας έκοβε η πείνα το στομάχι» γευόμασταν τα βατόμουρα, τα κορόμηλα, τα σκάμνια, τα σύκα… Καμιά φορά κάναμε «ντου» και στα μποστάνια ή στα αμπέλια και βρίσκαμε μετά το μπελά μας από τους ιδιοκτήτες. 

Άλλες φορές πηγαίναμε στον Τηγάνα για κυνήγι. Ανεβαίναμε στα δέντρα και ψάχναμε στις φωλιές των πουλιών. Πιάναμε τα πιτσουνάκια και όταν αυτά ήταν έτοιμα για το πρώτο τους πέταγμα τα ρίχναμε στον αέρα.

Έτσι βλέποντάς τα να πετάνε στον γαλάζιο ουρανό, ταυτιζόμασταν, με τα "καλοτάξιδα πουλιά" του Γκάτσου, ονειρευόμασταν  και περιμέναμε ανυπόμονα το δικό μας πέταγμα!!!

«Τα καλοτάξιδα πουλιά
χτίσαν το Μάρτη μια φωλιά
στο περιβόλι το παλιό,
είχαν τον άνεμο σκολειό.

Μα με τ’ Απρίλη τη χαρά
καινούργια βγάλανε φτερά
κι είδανε πέρα απ’το βουνό
του μισεμού τον ουρανό.

Δε μου φτάνει αυτός ο κήπος
δε μου φτάνει τούτη η γή,
της καρδιάς μου ο κάθε χτύπος
είναι κι άλλη μια πηγή
που γυρεύει να `βρει ακόμα
το καινούργιο της το χώμα».

Απεβίωσε ο Ιωάννης Γ. Τσιγάρας

Απεβίωσε την Παρασκευή 10 Ιουνίου 2016, ο συγχωριανός Ιωάννης Τσιγάρας του Γεωργίου και της Παρασκευής σε ηλικία 82 ετών.

Ο Ιωάννης Τσιγάρας γεννήθηκε το 1934 στο Βαλτινό. Ήταν παντρεμένος με την Ζωή, το γένος Φέκου από το Δενδροχώρι και έκαναν δύο παιδιά. Την Ελένη και τον Γιώργο.

Ημερήσια εκδρομή του Πολιτιστικού Συλλόγου Βαλτινού

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Ο Εκπολιτιστικός Σύλλογος Βαλτινού διοργανώνει την ΚΥΡΙΑΚΗ 3 ΙΟΥΛΙΟΥ, ημερήσια εκδρομή στη Ν. Αγχίαλο Βόλου για βουτιές και θέαμα.
Στην παραλία της Ν. Αγχιάλου θα πραγματοποιηθεί, παράλληλα, επίδειξη των τμημάτων Αυτοάμυνας του Συλλόγου, σε συνεργασία με τμήμα Αυτοάμυνας και Πολεμικών Τεχνών Βόλου «KRAVMAGA» του Σάκη Αλεξίου.
ΤΙΜΗ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟΥ: 10 ΕΥΡΩ
ΠΑΙΔΙΚΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ έως 15 ετών: 6 ΕΥΡΩ

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ και ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ ΘΕΣΕΩΝ στα τηλέφωνα:
2431094100 & 6997052703 (Καφέ ΗΛΕΚΤΡΟΦΩΝΟ)
6972428306 (Περεντίδου Θεοδώρα)
6976277980 (Μπογιατζή Ζαφείρα).

Βράβευση των μαθηματικών μυαλών του τόπου μας.

Την Κυριακή, 5 Ιουνίου, 2016 στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Τρικκαίων διοργανώθηκε από την Ελληνική Μαθηματική Εταιρεία η εκδήλωση βράβευσης όλων των μαθητών, που διακρίθηκαν κατά τη φετινή σχολική χρονιά στους Πανελλήνιους μαθηματικούς διαγωνισμού, όπως είναι ο «Θαλής», ο «Ευκλείδης» και ο Αρχιμήδης».

Συνολικά βραβεύτηκαν 61 μαθητές γυμνασίων και λυκείων του νομού,142 μαθητές δημοτικών σχολείων που ανήκουν στην περιφέρεια Τρικάλων και 117 μαθητές δημοτικών σχολείων της πόλης των Τρικάλων.

Το χρυσό μετάλλιο κατέκτησε ο μαθητής Λώλας Δημήτριος (Γ΄ ΓΥΜN. ΕΚΠ/ΡΙΑ ΑΘΗΝΑ)

Ενώ τα τρία χάλκινα μετάλλια έλαβαν οι:

Μιχαηλίδου Μαρία (Γ΄ ΓΥΜN 3ο ΓΥΜN. ΤΡΙΚΑΛΩΝ)

Ηλιόπουλος Νικόλαος  (Γ΄ ΓΥΜN. ΕΚΠ/ΡΙΑ ΑΘΗΝΑ)

Τσεπελέ Βασίλειος  (Α΄ ΛΥΚΕΙΟΥ 7ο ΓΕ.Λ. ΤΡΙΚΑΛΩΝ)

Από το δημοτικό σχολείο Βαλτινού βραβεύτηκαν οι κάτωθι μαθητές:

Πούλιος Δημήτριος      Ε  Δημ. Σχ. Βαλτινού

Φαλιέρου Δέσποινα      Ε  Δημ. Σχ. Βαλτινού

Καραθάνου Δήμητρα  ΣΤ Δημ. Σχ. Βαλτινού

Ξύλινες πλωτές εξέδρες

Του Δημήτρη Τσιγάρα

Το καλοκαιράκι έκανε την εμφάνισή του και ημερολογιακά, αλλά και μετεωρολογικά.

Οι εξορμήσεις στα ελληνικά ακρογιάλια έχουν ξεκινήσει.

Θέμα εστίασης: «οι ξύλινες πλωτές εξέδρες».

Οι ξύλινες πλωτές εξέδρες είναι ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα των ελληνικών θαλασσών, διάσπαρτες στα πανέμορφα ακρογιάλια. 

Απλά λιμενικά κατασκευάσματα, χρηστικά και πρακτικά, για την θαλάσσια δραστηριότητα των ανθρώπων, οι ξύλινες αυτές πλωτές προβλήτες χρησιμοποιούνται για τη πρόσδεση και ελλιμενισμό μικρών σκαφών, καθώς και για τη πρόσβαση στη θάλασσα, για ψάρεμα και αναψυχή.

Θαλασσοδαρμένες, από τον άνεμο, το κύμα, τη χρήση και τον χρόνο, σκελετωμένες, ερειπωμένες, αλλά και διατηρημένες, οι ξύλινες εξέδρες, στέκουν εκεί στα ακρογιάλια και αντέχουν, συνθέτοντας έτσι, μαζί με το υγρό στοιχείο, το ηλιοβασίλεμα και τον περιβάλλοντα χώρο, γραφικές και ειδυλλιακές εικόνες.

Εξαλλοιωμένες, αλλά εικαστικά εναρμονισμένες με τον χώρο και το τοπίο, αποτελούν ένα από τα ελκυστικότερα θέματα για φωτογράφηση.

Ορισμένες από αυτές τις ξύλινες πλωτές εξέδρες, απαθανάτισε ο φακός μου, σε διάφορα ακρογιάλια της Μαγνησίας και δημιουργήθηκε έτσι μια συλλογή φωτογραφιών τις οποίες και μοιράζομαι μαζί σας προς τέρψιν οφθαλμών.

Νέες αγροτικές καλλιέργειες στο Βαλτινό "Φυστίκι, Φυστικοβούτυρο, Ηλιόσπορος, Ποπ-κορν"

Με νέες καλλιέργειες αγροτικών προϊόντων άρχισαν να ασχολούνται στο Βαλτινό οι αγρότες καθώς διερευνούν την δυνατότητα εξεύρεσης νέων αγορών, κατοχύρωση ποιοτικής και μέγιστης απόδοσης της παραγωγής, ανταγωνίσιμη τιμή, και μεγαλύτερο κέρδος.

Το αράπικο φιστίκι, ο ηλιόσπορος, το ποκ-κορν είναι μερικές από τις καινοτόμες καλλιέργειες για την περιοχή.

Ένας από τους πρωτοπόρους καλλιεργητές είναι ο Μάκης Βότσιος, ο οποίος ξεκίνησε πέρυσι με την καλλιέργεια του αράπικου φυστικιού και φέτος καλλιεργεί Ποπ – κορν και ηλιόσπορο.

Παραγωγός, καλλιεργητής, μεταποιητής και πωλητής ο ίδιος, ασχολείται με όλες τις φάσεις των παραγόμενων προϊόντων και κατέχει όλα τα μυστικά τους.