Πότε με το λάστιχο, πότε με αβρόχια, πότε με ξόβεργες και πότε με τσουποπαγίδες… ξεχυνόμαστε στα χωράφια του Βαλτινού και κυνηγούσαμε το όνειρο.
Οι τσουποπαγίδες ήταν αυτοσχέδιοι μηχανισμοί που τις κατασκευάζαμε μόνοι μας, για να κυνηγάμε πουλιά. Συνήθως σ΄ αυτές τις τσουπογαγίδες πιάναμε μικρά πουλιά, τσούπια, σπουργίτια, και καμιά φορά και κοτσίφια.
Εκτός από την ξύλινη βέργα, πολλές φορές χρησιμοποιούσαμε την ατσάλινη βέργα της ομπρέλας και τοποθετούσαμε στο ένα άκρο της μια ξύλινη βέργα 10 -12 εκατοστά που είχε καρδιά μαλακή, και κάναμε εκεί την εγκάρσια τρύπα.
Όταν βγαίναμε για κυνήγι, αρματωνόμασταν, παίρναμε τις παγίδες τις κρεμούσαμε στους ώμους και τις στήναμε στα δένδρα, ή στα διάφορα παλούκια από φράχτες ή στα ψηλότερα κλαδιά των θαμνόδεντρων. Καταλαβαίναμε που σύχναζαν και που λημέριαζαν τα πουλιά, από τις κοτσουλιές που άφηναν και εκεί σ΄ αυτά τα μέρη στήναμε τις παγίδες.
Εμείς τα παιδιά παρακολουθούσαμε από μακριά τις παγίδες μας και όταν βλέπαμε να πιάνετε κάποιο πουλί, τρέχαμε με χαρά να πάρουμε το θήραμα και να ξαναστήσουμε την παγίδα.
Κι έτσι ο καιρός περνούσε… και μεγαλώναμε… κυνηγώντας τη ζωή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου