Η Σιτένια ραφιέρα
Εκεί η μάνα μας έβαζε το ψωμί, το τυρί και διάφορα άλλα φαγώσιμα για να τα προφυλάξει από τις μύγες και τα άλλα έντομα. Εκεί αερίζονταν και διατηρούνταν καθαρά και φρέσκια.
Τότε δεν υπήρχαν ψυγεία και αυτή η σίτα συντηρούσε τα τρόφιμα και τα διατηρούσε για λίχο χρόνο παραπάνω.
Κρεμασμένος στην αχλαδιά της αυλής εκεί μαζί με το καθρεφτάκι, ο νιπτήρας μας συντρόφευε και εξυπηρετούσε τις ανάγκες για την υποτυπώδη ατομική υγιεινή μας.
Τον γεμίζαμε πρώτα με νερό, το οποίο το μεταφέραμε με τενεκέ, ή με γκιούμι και με κόπο το ρίχναμε από πάνω όπου υπήρχε ένα καπάκι.
Κι ύστερα με μισή στροφή του χερουλιού το βρυσάκι άρχιζε να τρέχει νερό.
Έβαζες τη χούφτα σου από κάτω να μουσκέψει και έτριβες τα δυο σου χέρια
Κάτω δεξιά και αριστερά υπήρχε θέση για το σαπούνι, τι πλύσιμο μπορούσες να κάνεις τώρα με αυτό!!!!!
Κάθε πρωί όμως ο πατέρας πλένονταν και ξυρίζονταν εκεί.
Αλλά και η μάνα μας εκεί έπλενε τα πιάτα και όλα τα κουζινικά της σκεύη.
Ο νιπτήρας ήταν εκεί μέχρι που έγινε το υδραγωγείο στο χωριό. Με το δίκτυο ύδρευσης σε όλα τα σπίτια περάστηκαν βρύσες και αυτός διακριτικά αποχώρησε, αφήνοντας πίσω του μόνο νοσταλγικές μνήμες!!!
Τι μας θύμησες τώρα ρε φίλε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα δεις που θα μας χρειαστούν ξανά αυτά τα αντικείμενα και θα ξαναμπούν πάλι στη ζωή μας… Μάλον θα πρέπει να τα προμηθευτούμε τώρα με την κρίση και την πτώχευση της χώρας μας.